Het leven in de kibboets

In mijn jongere jaren bracht ik al mijn vakanties altijd door in kibboets Gesher, in het noorden van het land. Ik werkte in de keuken en op het land en ik maakte er vrienden. Zij leefden een heel ander leven dan dat wat ik kende uit Nederland.  De kinderen woonden in kinderhuizen en waren alleen aan het eind van de dag bij hun ouders, omdat hun ouders overdag moesten werken.  Zoals alles in het leven had dit systeem voor- en nadelen.  Een hechte intimiteit opbouwen met ouders werd bijna onmogelijk, omdat ze elkaar zo weinig zagen. Het positieve was dat op de uren dat de kinderen er waren, de ouders dan ook alle tijd voor ze hadden.

Het werk van Sharon haalt herinneringen bij me naar boven, waarvan ik niet wist dat ik ze nog had.  Het theedrinken om vier uur.  De tijd dat de kinderen naar hun ouders mochten. Ik had een kibboetsfamilie en werd als hun kind beschouwd. Ik zie de simpele huiskamer voor me, alleen met het hoognodige: een bank, tafel en wat stoelen. Televisie mocht in die jaren nog niet. Ik ruik de verse chocoladecake met maanzaad. De wat te sterke thee. De altijd fijne gesprekken. Israël. Warm, dierbaar.

Een gedicht van Sharon

Een gedicht en verhaal van Sharon, vrij vertaald.

Toen de dag begon, waren wij kinderen,
Ontsproten uit groene bladeren.
Lege peulen achterlatend,
Kinderen van zand, kinderen van hout.
Bruin, geel en doorzichtig.
Zoals elven, renden wij blootvoets over stoepen,
Onze voeten te heet door het zwarte asfalt.
Zo waren wij, kinderen van de Gronden,
Onze witte truien versmolten
Met de wind.
Overdag waren wij ieders kinderen,
Bij nacht, voelden wij als de eenzaamsten op aarde.
Een groep kinderen zonder ouders,
Die bijdrages trachten te vergaren,
Een klein beetje genegenheid,
In de geloken ogen van de nachtwakers.

Schemer-uur in de kibboets. Terwijl de zon langzaam verdwijnt, laat het de schaduwen ruimte innemen en wordt de dag zachter. Honderden vogels keren terug naar de zware takken, roepend, piepend, babbelend over de verhalen van de dag. Wij, de kleine kinderen, klampen ons vast aan het laatste licht, terwijl we met het laatste van onze krachten naar de eerste beschikbare glijbaan rennen. Geen gedachten of zorgen, alleen het verlangen om te zwaaien, te springen en te bewegen, om los te laten. Er wachten ons nog een paar uurtjes rust. Zoals het avondeten in de gemeenschappelijke eetzaal. Dit zijn goede momenten. We zijn nog nergens bang voor, voor ons bestaan de vogels van de nacht niet. Het enige dat wij horen en voelen is de vreugde aan het eind van de dag.

Kunstwerken van Sharon

Meer zien? Neem dan een kijkje op de website van Sharon!