Uitdagingen

Ik had het warm en ondanks dat ik genoot van het mooie en bijzondere verleden, viel het me moeilijk er rond te lopen. Knagende pijn in mijn rug zorgde er voor dat ik geen gezellig gezelschap was. Mopperend op mezelf, op de vriend die me had meegenomen, op de wereld en op de warmte, sleepte ik mezelf voort. De vriend en ik besloten ieder onze eigen weg te gaan en elkaar dan een uur later op een centrale plek weer te ontmoeten.

In mijn eentje liep ik door de gigantische opgravingen. Zo groots, zo indrukwekkend, zo veel. Ondertussen liep het water langs mijn rug. Waar ben ik aan begonnen, ging het steeds door mijn hoofd.

De man met krukken

Toen zag ik plotseling  in de verte een man lopen. Op zich niets bijzonders, maar hij bewoog zich voort met krukken. Nauwlettend volgde ik hem met mijn ogen.  Af en toe was ik hem kwijt, dan verdween hij achter een pilaar of iets anders moois, en even later was hij weer terug. Hij bewoog zich snel, ondanks zijn ongemak. Hij leek geen last te hebben van de warmte en zeker niet van zijn krukken.

En terwijl ik rustig door eeuwen oude beschavingen liep, zag ik hem hier en daar steeds weer opduiken. Nooit dichtbij, altijd ver weg. Ik probeerde bij hem te komen, maar dat lukte me niet. Als ik dacht dat ik in de buurt was, zag ik hem opeens in een totaal ander deel van de ruïnes weer lopen. Zichtbaar, maar onbereikbaar.

Het fascineerde me.

Ik vergat mijn ongemakken. Zo was ik gefascineerd door deze onbekende, geheimzinnige man. ‘Als hij deze historische stenen-chaos kan bedwingen, dan moet het mij ook lukken’, dacht ik bij mezelf.

Het spel duurde meer dan een uur en toen zag ik hem niet meer. Hij was in het niets verdwenen.

Toen ik wat later de vriend met wie ik was gekomen weer ontmoette, vroeg ik hem of hij een man op krukken had zien lopen. Hij had geen idee waar ik het over had. Aangezien er behalve ons drieën niemand rondliep, verbaasde me dat. De man met de krukken heb ik ook niet meer gezien. Ik had graag afscheid van hem genomen.

Het voorval is van jaren geleden. Maar altijd als ik mopper over iets, moet ik er aan terugdenken. Aan de les die de man met de krukken me leerde. Hoe hij daar rond snelde, een bijna onmogelijke taak daar in de ruïnes, een voorbeeld van het feit dat alles mogelijk is.

Een paar weken na deze gebeurtenis schreef ik er een gedicht over, in een speciale map waarin ik mijn poëzie schrijf. Ik gaf het de titel: ‘Ik heb G’d gezien.’ Naar aanleiding van dit blog zocht ik het weer op. Ik kan het niet meer vinden.

Soms denk ik dat ik alles gedroomd heb...

De Beth She’an opgravingen in de buurt van Tiberias, vormen, samen met die van Massada, de bekendste van Israël. Ze komen van beschavingen die hier ooit gevestigd waren, zoals die van de Filistijnen, de Grieken, de Romeinen en de Byzantijnen.