Zo als altijd was ik (veel) te vroeg, mijn Nederlandse inslag. In de wachtkamer was het nog niet druk. Een man die alleen een recept nodig had, maar pas om 11.20 uur een afspraak bleek te hebben, vroeg me of hij voor mocht. En de mevrouw van 11.30 uur vroeg hetzelfde. Beiden zeiden dat ze binnen een paar seconden klaar zouden zijn. Ik vond het allemaal best, ik had geen haast. Ondertussen zaten we met zijn allen rustig te wachten, terwijl de deur van de spreekkamer dicht bleef.

Een oudere man liep binnen en plofte neer met een diepe zucht. Iets na hem kwam een jongere man met zijn zoontje. Die man groette de oudere man uitgebreid. De oudere man reageerde verbaasd: ‘Ik ken jou niet, ken je mij wel?’ ‘Jawel’, zei de jongere man. ‘We zien elkaar iedere dag in de synagoge, bij het ochtend- en avondgebed. Maar misschien herken je me niet door mijn mondkapje.’

De oudere man bleef nieuwsgierig en wilde weten hoe zijn synagoge vriend dan wel heette. Maar ook toen de jongere man een naam kreeg, herkende de oudere man hem niet. Ze raakten in een gesprek over het voordeel van in een dorp wonen. Dat in een stad niemand je kent. ‘Nee’, dacht ik bij mezelf, ‘in een dorp dus ook niet.’

Een gesloten deur

Langzaam liep de wachtkamer vol. Maar de deur van de spreekkamer bleef gesloten. Toen kwam, we waren minstens een half uur verder, de assistente uit haar kamer. Verbaasd keek ze in het rond en vroeg waarom we er nog allemaal zaten. ‘Er is iemand bij de dokter’, riepen we in koor. ‘Nee hoor’, zei ze lachend. ‘Er is helemaal niemand binnen.’

Ook al was ik de eerste die naar binnen mocht, Ik liet, zoals beloofd, de man en de vrouw voorgaan. Die twee van ‘alleen een recept.’. Dat was natuurlijk helemaal niet waar. Dus nog een half uur verder en toen was ik dan eindelijk aan de beurt.

Ik had inmiddels bijna 1 ½ uur in de wachtkamer doorgebracht. De dokter begroette me hartelijk en nadat hij mij in zijn computersysteem had gevonden, vroeg hij: ‘Wat kom je doen en wat zijn je klachten’?

‘Eigenlijk heb ik geen klachten, maar ik maak me ongerust, omdat een aantal van mijn vrienden nogal ziek zijn, en nu denk ik steeds dat ik dat ook heb’, vertrouwde ik hem toe.

De dokter, die me inmiddels na al die jaren goed kent, keek me plots streng en doordringend aan een zei: ‘Ik ben wel je dokter, maar ik kan je nooit verzekeren dat er niets aan de hand is, hoeveel testen we ook laten doen. Het enige dat ik je kan meegeven: geniet van het moment en vertrouw op het goede, dat doe ik ook.’

Gerustgesteld stond ik op. We keken elkaar aan en voelden ons beiden een stuk beter. Ik verheug me erop om snel weer bij hem langs te gaan.