Hoe leef je in een oorlog? Wat doe je wel en wat doe je niet en wat heeft het voor invloed op je leven? En dat zeker als die vreselijke oorlog al meer dan een jaar duurt?

Op 7 oktober 2023 veranderde alles in Israël. Ook in het noorden, waar ik woon, tien kilometer van de grens met Libanon. Sinds die vreselijke Sjabbat hebben we hier, in het hele noorden, gemiddeld honderd tot tweehonderd raket-/droneaanvallen per dag. Sommige dagen is het letterlijk schuilkelder in en weer uit.

Een vroege ochtendwandeling in onze prachtige avocado- en bananengaarden is momenteel te gevaarlijk. Daarom loop ik nu door ons dorp en kom daar alle andere vroege wandelaars en joggers tegen. We zorgen er allemaal voor dat we altijd weten waar in de buurt zich schuilkelders bevinden en dat we er ook altijd ten minste één snel kunnen bereiken. Dit is ons nieuwe ‘normaal’. Waar je ook naar toe gaat, je eerste vraag is: waar is hier de schuilkelder?’

Ongelofelijk bang

Zo vertelde ook een vrouw in mijn groentewinkel in het druzendorp dat ze zich veel zorgen maakte. Haar man had besloten te gaan studeren, omdat het bedrijf waar hij werkzaam was door de gevolgen van de oorlog gesloten is. “Hij reist nu iedere dag op en neer naar Jeruzalem. Er kan zoveel gebeuren onderweg. Onze dochter studeert in het buitenland en onze jongste van tien is alleen thuis, want de scholen zijn op dit moment dicht vanwege de dreigingen. Hij belt me continu en zit de hele tijd in onze schuilkelderkamer. Hij is ongelofelijk bang.”

Nog een voorbeeld van de pijnlijke realiteit in het noorden. Bij de begrafenis van de in Gaza gesneuvelde eerste sergeant Yair Hananya (22) in Mitzpe Netufa dwongen raketten vanuit Libanon de rouwenden om dekking te zoeken (zie onderstaande foto). De wereld op zijn kop. Wat een afschuwelijke situatie.

Tekst gaat verder onder de foto.

Shock

Het is een bizarre manier van leven. Maar toen in oktober een aantal raketten ons dorp raakte, kwam het echt heel dichtbij. Mijn alarmapp ging die dag voor de zoveelste keer af, maar nu stond ons dorp op de eerste plaats van de lange rij risicogebieden.

Ik snelde naar de schuilkelder die zich vlak bij mijn huis onder de grond bevindt. En met mij alle bewoners uit mijn wijk die thuis waren. De explosies waren enorm, ik had het nog niet eerder zo meegemaakt.

Vrijwel gelijk kregen we een bericht van onze burgemeester op de dorpsapp dat er een raket in een woonwijk was neergekomen. Dat had een enorme schade veroorzaakt, maar gelukkig – en dat was een G’dswonder – was er slechts één lichtgewonde.

Wel, dat hoorde ik later, waren door de grote schrik een aantal ouderen en jongeren getraumatiseerd geraakt. De shock was groot. Ook bij mij. Ik voel het nog steeds in mijn lichaam. Ook waren er op drie andere plekken grote branden uitgebroken, waarvan er een zichtbaar was vanaf mijn huis.

Vierentwintig brandweerwagens en vier blusvliegtuigen waren vervolgens urenlang bezig om de branden te bestrijden. Een week later was er hier en daar nog steeds sprake van kleine, ondergrondse branden.

Verbrande bossen

De natuurcrisis in het noorden is ongekend: er is al 23.000 hectare natuur vernield door de nog steeds voortdurende oorlog. De aanvallen van Hezbollah hebben de natuur en daarmee het ecosysteem van de regio ernstig beschadigd.

De impact op de flora en fauna is immens. De branden hebben zowel de vegetatie als een breed scala aan diersoorten totaal vernietigd. Volgens het Joods Nationaal Fonds behoort ook mijn dorp Beit Ha’emek tot de zwaarst getroffen gebieden.

Onze bossen zijn verbrand. Het zal jaren en jaren duren voordat alles weer is hersteld. De dag na de brand maakte ik deze foto’s. Ik kon niet anders dan huilen. De realiteit van het noorden. Het is ongelofelijk en bizar. Laten we bidden voor vrede!

Altijd op je hoede

De situatie in het noorden van Israël zoals Okke Huising het beschrijft:

“Ik kom sinds veertig jaar in Israël en ben qua oorlogsgeweld wel het een en ander gewend. Momenteel woon ik, samen met mijn vrouw, semipermanent in Nes Ammim, een internationaal christelijk dorp in noordwest Israël. Sinds oktober vorig jaar bestookt Hezbollah het noorden dag en nacht. Elke raket of drone die ze afvuren, is dodelijk. Een groot deel wordt gelukkig ‘opgevangen’ door het afweergeschut. Dat geldt echter niet voor alle projectielen, en buiten de bebouwde kom wordt helemaal niets uit de lucht gehaald. Dat betekent dat je onderweg niet beschermd bent.”

Omgeving scannen

“Ik beperk het reizen buiten het dorp dus tot het strikt noodzakelijke. Eenmaal onderweg scan ik permanent de omgeving, waar is een greppel, waar is een betonnen muurtje, waar kan ik schuilen als het alarm afgaat. En als het alarm dan afgaat, zet ik de auto snel aan de kant, spring ik uit de auto, ga ik plat op de grond liggen, zo laag mogelijk, met mijn handen over mijn hoofd. Dan is het wachten tot het luchtgeweld, de inslag en de explosie voorbij zijn. En hopen dat de inslag niet te dicht in de buurt is, het geweld van de explosies me niet raakt en dat de dodelijke neerkomende brokstukken me niet treffen. Daarna spring ik dan de auto weer in en vervolg ik mijn reis, waarbij ik de omgeving weer blijf scannen. Dit surrealistische bestaan is aan de orde van de dag. Onvoorstelbaar als je het niet hebt meegemaakt. Als je leven je lief is, ben je in Israël 24 uur per dag op je hoede.”