Een dagje Jeruzalem met vrienden uit Nederland. Zij zijn voor het eerst in Israël. Een bekende die in de Gouden stad woont, leidt ons rond. Ik loop mee en geniet. Ook al ken ik alle plekken.
Jeruzalem
Een stad met bijna een miljoen inwoners. Bruisend en ruisend. Kleuren van uitbundigheid. Keien waar al eeuwen over heen wordt gelopen. Heerlijke en vieze luchtjes. Oud en nieuw. De stenen fluisteren de verhalen van duizenden en duizenden jaren geschiedenis. Het is te groots om echt te bevatten.
Diversiteit
Overal waar we lopen zie je een diversiteit aan mensen. Aan hun kleding en taal herken ik hun verschillen. In de enorme drukte en kakofonie van geluiden hangt een sfeer van ‘met elkaar’. Arabisch, Ivriet, Jiddisch en nog meer. De zachte wind speelt er mee. Overal waar we komen, zie ik ze samen staan. Moslims, Joden en Christenen. Allen worden ze door hetzelfde zonlicht beschenen. Gelovigen, nieuwsgierigen, toeristen. Een devote rust. Dichte ogen. Geprevel van gebeden. Het branden van een kaars.
Ingewikkeld?
Buiten loopt iedereen door de enorme drukte en de snelheid van de dag tegen elkaar aan. Geschreeuw en gelach. Een huilend kind. Een duif nestelt zich in de stenen van de Klaagmuur. Het leven is mooi, rijk en intens gaat steeds door mijn hoofd. Ik schrijf gedurende de dag in gedachten dit blog, maar kom er niet uit. Ik voel me blij en vrij en ook intens verdrietig en boos. Als hier, op de ingewikkeldste plek van de wereld, het leven zich uitrolt als op een prachtig schilderij, waarom maken we het dan zo afschuwelijk ingewikkeld?