Prins Claus, zijn vader had bij mij ook altijd veel sympathie. Hoewel hij gediend had in de Hitler Jugend heeft hij zich altijd ingezet voor de Joden in het Koninkrijk en was hij bij alle belangrijke gebeurtenissen in het Nederlandse Jodendom aanwezig.

De Bijbelse koning

Bovendien heb ik ook op Bijbelse gronden ‘iets’ met het koningschap. Volgens de Bijbel moeten we een koning aanstellen (Deuteronomium 17:14): ‘Als u komt naar het land, dat uw G´d, u geven zal en u dit in bezit genomen zult hebben en u erin woont...dan zult u over u de koning aanstellen, die uw G´d, verkiezen zal’.

Nu weet ik niet of G’d de Oranjes heeft aangesteld. Maar een ding is mij duidelijk. Het in ieder geval niet de taak van een Bijbelse koning om als charismatische oorlogsheld het volk te verenigen tegenover een gemeenschappelijke vijand. Want uit het geciteerde vers blijkt dat een Bijbelse koning pas gezocht moest worden nadat het land Kanaän veroverd en verdeeld was. Het volk Israël had geen oorlogsheld nodig om het land in te nemen: G'd Zelf had hen immers een snelle verovering en overwinning toegezegd”.

Cruciale fouten

Mijn vriend was niet overtuigd: “Willem-Alexander heeft een paar cruciale fouten gemaakt. Hij probeerde in het geheim op vakantie te gaan terwijl heel Nederland thuis moest kniezen. Bovendien heeft hij een boot voor twee miljoen aangekocht terwijl zijn volk op alle fronten de buikriem moet aanhalen”.

Ik moest toegeven dat hij een beetje gelijk had, want de Bijbel waarschuwt de koning tegen overvloedige luxe en zich verheffen boven het volk: “Maar hij zal niet veel paarden houden, en hij zal zich niet veel vrouwen nemen, ook zal hij zich niet te veel zilver en goud vergaren. Deze Bijbel‑rol zal hij bij zich hebben en daarin lezen...om te leren  zijn G'd te vrezen door al de woorden van deze wet en al deze instellingen naarstig te onderhouden, opdat zijn hart zich niet verheffe boven zijn broeders en hij van het gebod niet zal afwijken naar rechts of naar links, opdat hij lange tijd koning moge blijven’ (Deuteronomium 17:16‑20). Hier staat de receptuur voor een langdurig leiderschap”.

De koning moet een leven van soberheid en beperking leiden. Het enige doel in zijn leven moet zijn om zijn eigen spirituele en religieuze niveau en dat van zijn volk te verheffen, zoals Maimonides (3:5) schrijft: ‘hij moet zich dag en nacht bezighouden met de Bijbel en de belangen van zijn volk’.

Is er nog hoop?

“Is er nog hoop voor Willem?”, vroeg ik mijn vriend. “Jazeker”, antwoordde hij, “hij moet gewoon doen wat de Bijbel al 3335 jaar geleden voorschreef. Hij moet zijn rijkdom even terzijde schuiven. Hij doet het goed als man tussen het volk. Daar kan niemand kritiek op hebben. Maar hij moet wat meer van de Bijbelse wijsheid uitstralen.”

“Ik vind het woord goeroe wat beladen, maar ik denk dat het Nederlandse volk wat meer eenheid in spirituele stijging kan gebruiken. Veel Hollanders zijn van de officiële religie los maar iedereen is zoekende. Onze Willem moet met een aantal wijze mensen in retraite gaan, samen met Maxima en Amalia, en een geestelijke, ietwat religieuze uitstraling krijgen. Hij moet onze oude Bijbelse waarden, die inmiddels totaal in vergetelheid zijn geraakt, weer reliëf geven en het volk meenemen in zijn spirituele reis”.

Ik dankte mijn gesprekspartner voor zijn diepe inzicht in de koningscrisis. Het koningshuis zal gewoon doorgaan. Dat weet ik uit welingelichte kringen. Ik ga deze boodschap van wat meer geestelijk en inhoudelijk leiderschap aan onze koning overbrengen. Heel Nederland zal daarvan een kick krijgen.