Gevangenschap

Gilad werd tijdens zijn legertijd op 25 juni 2006 ontvoerd door Palestijnse militieleden van Hamas, die vanuit Gaza een tunnel hadden gegraven naar Israël om daar een aanslag te plegen. Zijn ontvoerders eisten de vrijlating van duizenden Palestijnse gevangenen die in Israëlische gevangenissen zaten. Meerdere malen dreigde Hamas hem te vermoorden.

Op 2 juli 2006 gaf de toenmalige Israëlische premier Olmert het leger de vrije hand om Gilad vrij te krijgen, maar het zou nog jaren duren voordat het zover was en het bleef onzeker of hij nog in leven was. In 2009 ontving de Israëlische regering een video-opname van Gilat waarin hij een verklaring voorlas en een Palestijnse krant, gedateerd 14 september van dat jaar, omhoog hield. Op 11 oktober 2011 werd bekend dat Israël en Hamas een overeenkomst hadden getekend voor de vrijlating van Gilad in ruil voor duizend in Israël gevangen gehouden Palestijnen. Zes dagen later was het zover.

Vrijlating

De ouders van Gilad streden jarenlang voor zijn vrijlating, en zorgden er voor dat zijn naam niet in de vergetelheid raakte. Zij reisden de wereld over, spraken met de groten der aarde over hun gevangen zoon en kregen veel media aandacht.

Ook ik was meerdere malen te gast bij de familie Shalit om hen te interviewen. Bescheiden mensen die helemaal niet in het centrum van de aandacht wilden staan, maar geen keuze hadden. Ook moedige mensen die niet anders konden dan vechten voor hun zoon. Ik liep een gedeelte mee met een lange mars om aandacht voor Gilad te vragen. Van zijn woonplaats in het noorden van Israël tot Jeruzalem. In de Heilige Stad bivakkeerden zijn ouders maandenlang, samen met vrienden en familie, voor de residentie van premier Bibi Netanyahu om aandacht te vragen. Ook daar was ik vele malen aanwezig.

Op de Israëlische televisie was zijn vrijlating live te volgen. Ik zat aan de buis gekluisterd. Een magere maar krachtige jongeman, verbijsterd over alle media-aandacht, liep zijn vrijheid tegemoet. Samen met duizenden sympathisanten was ik er toen hij thuis kwam. We huilden, we zongen, we lachten … wat waren we blij en optimistisch.

Nu is hij getrouwd. Op belangrijke momenten in zijn leven zal hij altijd even onderdeel van het nieuws zijn.

Niet de enige

Mijn gedachten gaat uit naar de ouders van Hadar Goldin. Hun zoon kwam om bij een aanslag van Hamas in 2014 en nog altijd wordt zijn lichaam vastgehouden door Hamas, waarschijnlijk ergens in Gaza. Regelmatig heb ik contact met zijn moeder en ik interviewde haar een paar jaar geleden voor Christenen voor Israël.

Mijn gedachten gaan ook uit naar de ouders van Guy Hever, een soldaat in het Israëlische leger, die al sinds 17 augustus 1997 wordt vermist. Jaren geleden interviewde ik zijn moeder. Zij gaf mij toen een granaatappel van de boom die ooit door Guy was geplant. De inmiddels uitgedroogde vrucht ligt nog altijd in mijn huiskamer. Een ogenschijnlijk lelijk object inmiddels, voor mij van onschatbare waarde.