Elk uur is er direct na het nieuws een geluidsfragment te horen van iemand in tranen, sprekend over hun geliefde in Gaza. ‘s Avonds zijn op alle tv-nieuwszenders rapportages van 10 minuten te zien over de moed van een bepaald individu, die zonder uitzondering adembenemend moedig zijn.

Het grootste tv-station, Kan, heeft een interactieve website gelanceerd die opent met een kaart van de zuidelijke gemeenschappen. Klik op een vlaggetje en er verschijnt een foto van een slachtoffer, vergezeld van gecensureerde Hamas-beelden van 7 oktober waarop te zien is waar de slachtoffers zich bevonden en wat hun lot was. Daarna volgt een begeleidende biografie van de persoon, wie ze waren en wat er speciaal aan hen was.

De waarheid is dat de meesten van ons niet langer wakker liggen van het lot van de gijzelaars, omdat er een zekere mate van desensitisatie nodig is om gewoon door te kunnen gaan met leven. Dat wil niet zeggen dat toen Noa Argmani, Almog Meir Jan, Andrey Kozlov en Shlomi Ziv werden bevrijd in de gedurfde Operatie Arnon, er geen Israëliër was die geen traan liet - en terecht.

De lijst

In februari 2024 werd een lijst met vermoorde slachtoffers gepresenteerd aan Netanyahu. De lijst had verschillende kolommen. De eerste kolom vermeldde honderden nabestaanden wiens geliefden op brute wijze waren vermoord, de tweede had de namen van de vermoorden zelf. Een derde lijst had de familieband: vaders, moeders, broers en zussen, grootouders, schoonfamilie, echtgenoten.

Hele werelden. Verdwenen.

Een nadere beschouwing onthult dat de mensen op die lijst geen verband houden met 7 oktober, maar dat het Israëli's zijn door de decennia heen wier levens zijn verwoest door islamitisch terrorisme. Deze lijst werd aan Netanyahu gepresenteerd door families die tegen de vrijlating zijn van terroristen die hun geliefden hebben vermoord. Zij zijn tegen een uitwisseling.

Dit is een akelige situatie.

Terwijl we allemaal bezorgd zijn over de gijzelaars in Gaza, zijn degenen die het terrorisme aan den lijve hebben ondervonden, waaronder ikzelf, in dezelfde mate bezorgd over de mogelijke toekomstige vrijlating van koelbloedige moordenaars die hebben gezworen dat ze, mochten ze ooit worden vrijgelaten, hetzelfde opnieuw zullen doen.

De media vermijden om bekend te maken wat de kosten van een deal kunnen zijn, wat in feite alleen maar meer maatschappelijke pijn creëert. Het zou goed kunnen dat de zogenaamde pijnlijke concessies waar Netanyahu het over heeft, nodig zullen zijn. Mocht dat gebeuren, dan is er niemand die onze gijzelaars hun vrijheid zal ontzeggen. Maar in dit helse dilemma zit ook een andere kant aan de medaille.

'Bloed voor bloed'

Zoals het er nu voor staat, is het een deal die aanvoelt alsof het ‘bloed voor bloed’ ruilt, in wezen het leven van levenden voor diegenen die erop uit zijn de dood te veroorzaken. Er is dus een andere lijst die Netanyahu kreeg, een onzichtbare en ook zeer macabere: het is een lijst van de naamlozen, van degenen die op dit moment hun leven leiden, zich er niet van bewust dat ze op geleende tijd zitten, uitgekozen om te worden vermoord.

Ergens in dit afschuwelijke dilemma moeten we het allemaal in onszelf vinden om onze natie niet te verdelen door te geloven in het ‘wij of zij’ verhaal van bloed voor bloed. Alleen God weet hoe we dit gaan doen, ik in ieder geval niet. Maar ik weet wel dat als we het niet doen, dat voor ons om te winnen, pitchen tegen elkaars bloed niet eens op tafel ligt.