Als je Israël verlaat, is het nog steeds verplicht een PCR test te doen. Dat gold ook voor Peter en Marij, Nederlandse vrienden van mij en liep uit op een enorme domper. Ze maakten een prachtige reis door het land, maar raakten ergens besmet en zitten nu verplicht vijf dagen in een coronahotel in Tel Aviv. Dat verblijf is gratis, maar het blijft verdrietig als je je kamer niet uit mag, terwijl je de hele dag uitzicht hebt op het mooie strand van de stad die nooit slaapt.
Ik ontving van hen het volgende bericht:
Goedemorgen Joanne. Het gaat ons goed, al is het niet makkelijk om de hele dag opgesloten te zitten op een hotelkamer. Een korte anekdote over ons ontbijt van vanmorgen.
We kregen het ontbijt geleverd. Men hangt de beide zakken altijd buiten aan de deurklink, want er mag uiteraard niemand bij ons in de buurt komen vanwege besmettingsgevaar. Toen we de zakken naar binnen haalden en keken wat eraan lekkers in zat, constateerden we dat er vandaag, anders dan op andere dagen, een kuipje boter ontbrak. In een bevlieging van jeugdige lichtzinnigheid meenden we, dat men bij het inpakken de boter vergeten had. We belden de receptie. De jongeman aan de andere kant van de lijn wist ons te berichten, dat het ontbijt van dag tot dag verschilt. Dat zou de reden zijn dat het ontbijt vandaag geen boter bevatte. Bovendien, liet hij ons weten, u verblijft in een coronahotel. Wij maken het eten niet hier, we krijgen het aangeleverd. Dus als er geen boter bij is, kunnen we dat ook niet serveren. Op onze vraag of boter niet standaard zou moeten zijn in hotels als deze, antwoordde hij resoluut: “Nee."
Even later ging onze telefoon, of we ons ontbijt gekregen hadden. "Jazeker”, antwoordden we, “maar zonder boter."
"Als we geen boter hebben, kunnen we geen boter brengen. Dit is een coronahotel."
Enkele minuten later ging de telefoon opnieuw: “U heeft geen boter bij uw ontbijt gehad?" "Nee!"
"We zullen kijken of we boter hebben." Een paar minuten later ging weer de telefoon. "Wat betreft uw boter, over 5 tot 10 minuten zullen we u boter brengen."
"Prachtig! Dank u wel!"
Warempel, na nog geen 5 minuten hing er een zakje met 5 kuipjes boter buiten aan de deurklink!
Vervolgens kregen we nog wel 4 keer een telefoontje waarin zeer vriendelijke medewerkers van het hotel ons vroegen of we ondertussen boter ontvangen hadden. Elke keer bevestigden we, met een brede glimlach om de mond en in bijna jubelende toon hun vraag.
We hebben nu zo veel boter ontvangen, dat we inmiddels het hele hotel ervan kunnen voorzien.