Iedere ochtend word ik wakker en hoop ik dat het een nachtmerrie is geweest. De keiharde werkelijkheid is afschuwelijk. 7 oktober is echt gebeurd. De gevolgen zijn bijna niet te overzien. Meer dan honderdduizend inwoners, uit het noorden en uit het zuiden, zijn vluchtelingen in eigen land. Ze verblijven al meer dan een half jaar in hotels, appartementen of andere opvangcentra. Op deze plekken is onder andere gezorgd voor schoolvoorzieningen, zodat de kinderen niet een al te grote achterstand oplopen.

Sinds 7 oktober zijn alle inwoners uit het noorden van Israël die binnen vijf kilometer van de grens met Libanon wonen, geëvacueerd. Terugkomen is geen optie, want de dagelijkse bombardementen vanuit Libanon gaan onverminderd door. Ook op het moment dat ik dit schrijf. Ik woon zo’n elf kilometer van de grens. Wij horen de bombardementen, dichtbij en ver weg, de straaljagers en de helikopters. En af en toe hebben wij hier ook een alarm. De alarmapp op de telefoon die aangeeft waar in Israël raketten of drones neerkomen, draait overuren. De afgelopen maanden is dat vooral in het noorden. Bij iedere knal die ik hoor, schrik ik op en kijk ik op de alarmapp op mijn telefoon. Vaak is dat vele malen per dag, zodat ik soms zelfs zoiets simpels als douchen niet aandurf. Want stel je voor... Met alles wat ik doe, houd ik er rekening mee dat ik naar de schuilkelder moet. En dan zijn er de dagen dat het stil is. Hoe gek dat ook klinkt, ook deze momenten geven een onprettig gevoel.

De angst onder de bevolking is groot. In ons dorp schieten de schuilkelderkamers als paddenstoelen uit de grond. Het is een dure affaire, maar men gaat voor veiligheid. Ook bij de kinderopvang, waar overdag veel jonge kinderen zijn, worden schuilkelders gebouwd. Soms kiest men ook voor een goedkopere versie. Dan wordt een bestaande kamer in huis versterkt met extra muren, en worden de ramen en de deuren voorzien van metalen luiken.

Ik slaap onrustig, vooral door de straaljagers die steeds weer overvliegen, maar ook door dat ik continue alert ben. Mijn lontje is kort en ik kan weinig hebben. Harde geluiden en ook lachende mensen irriteren me. Sinds 7 oktober doe ik, als ik in huis ben, mijn voordeur op slot. De angst voor wat er in het zuiden is gebeurd, is groot. Steeds weer ben ik me er bewust van dat ik niet mag klagen, dat ik het heel veel beter heb dan veel andere Israëli’s. Maar toch bevind ook ik me in een keiharde oorlog, waarbij ik me voel als een marionet in een raar eng spel, terwijl de oplossing ver weg is.

Iets dat me helpt, hoe raar dat ook klinkt, is boodschappen doen in de Arabische buurdorpen. Het is fijn om hier en daar een praatje te maken en me te realiseren dat er heel veel goede Arabieren zijn. Ook deze mensen hebben het zwaar en moeilijk en worden geraakt door de situatie.

Israël, mijn leven, het noorden … het voelt bijna surrealistisch om erover te schrijven.

Ps: Mijn boek Over Grenzen is zo ongelofelijk actueel sinds 7 oktober. De vele projecten op het gebied van co-existentie gaan onverminderd door. Zij zijn de helden. Koop het boek en geef het cadeau aan vriend en vijand. De opbrengst gaat naar een goed doel in Israël.

Deze blog verscheen eerder in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!