Terugkeer

Sinds de dag dat in 1948 de staat Israël werd geboren, stonden de grenzen van Israël altijd wagenwijd open voor alija. Kon de pandemie hier verandering in brengen? Dat bleek te kunnen. Duizenden olim (Joodse immigranten, red.) die allemaal op het punt stonden om te vertrekken, die hun eigendom verkochten, hun baan opzegden en praktisch met hun koffers voor de deur stonden, werden tegengehouden.

En dus draaide ons werk om het vinden van manieren om voor hen te zorgen en hen te helpen en natuurlijk om dit regeringsbesluit terug te draaien.

Ik ben zeer verheugd te kunnen delen dat, hoewel er geen volledige ommekeer is bereikt, er inderdaad een verandering is gekomen. We zijn er in de afgelopen weken in geslaagd de blokkade te doorbreken. Hierdoor zijn ongeveer 1000 olim uit landen als Ethiopië, Frankrijk, Rusland, Oekraïne en uit Latijns-Amerika thuisgekomen in Israël. Dit doen we voornamelijk door middel van speciale evacuatievluchten die hiervoor gecharterd zijn. Dit brengt natuurlijk aanzienlijk hogere kosten en veel meer uitdagingen met zich mee dan onze normale operatie.

Het verhaal van Benjamin en Shira

Om u te helpen dit grote verhaal concreet voor u te maken, wil ik een verhaal met u delen. Het is het verhaal van de zesjarige Benjamin en een vrouw genaamd Shira. Zij arriveerden samen vanuit Ethiopië op de eerste vlucht na de opheffing van de blokkade.

Benjamin werd geboren in Ethiopië met een hartaandoening die pas kortgeleden werd gediagnosticeerd. Het werd duidelijk dat, wanneer hij geen openhartoperatie zal ondergaan, zijn leven in groot gevaar zou zijn. Deze operatie is niet beschikbaar in Ethiopië, maar wel in Israël. Als lid van de Ethiopisch-Joodse gemeenschap wachtte zijn familie al lang op het maken van alija.

Alleen aan boord?

Gezien de urgentie van zijn toestand werden er pogingen gedaan om Benjamin naar Israël te brengen om daar zijn leven te redden. Alles leek gereed; zijn visum was in orde en het ziekenhuis in Israël stond klaar om hem te ontvangen. Maar toen werd echter ontdekt dat de regering van Ethiopië Benjamins moeder niet snel genoeg een paspoort kon geven en ze niet met hem mee kon!

We wisten dat, wanneer we Benjamin niet op de vlucht kregen, hij dood zou kunnen gaan. Maar hoe kon de zesjarige Benjamin nou zonder zijn moeder alleen aan boord gaan?

En dus probeerden we om binnen 24 uur de status van wettelijke voogd te verlenen aan een familielid dat met de vlucht mee zou komen. Benjamin scheidde zich in tranen van zijn moeder en stapte met een hoopvol hart aan boord. Wat hij niet wist, was dat het familielid halverwege de vlucht van gedachten was veranderd. Ze zou de rol van voogd toch niet op zich nemen... Wat konden we nu doen?

Dit is waar Shira in het verhaal komt.

Shira is een dierbare collega van me bij het Joods Agentschap in Israël. Dertig jaar geleden maakte ze als zesjarig meisje samen met haar gezien alija vanuit Ethiopië, tijdens Operatie Solomon. Twee maanden geleden verliet ze Israël voor een missie van drie weken om te assisteren bij de alija vanuit Ethiopië.

Ze liet haar man en vier kinderen achter, waarvan de jongste nog maar 8 jaar oud was, en deelde met hen dat ze op een missie was om leden van hun gemeenschap naar Israël te halen. Door de burgeroorlog in Ethiopië en het uitblijven van vluchten duurde de missie een stuk langer, namelijk ruim twee maanden. Shira’s familie hoopte vurig op haar snelle terugkeer, bang dat het vanwege de blokkade maanden zou kunnen duren voordat ze haar weer zouden zien. Stel je voor hoe dolgelukkig ze waren toen ze hoorden dat Shira binnenkort naar huis zou komen met een speciale alija-evacuatievlucht!

(tekst gaat onder de foto verder)

Toen de wettelijke voogd van Benjamin verklaarde dat ze het plan niet zou doorzetten, realiseerde Shira zich onmiddellijk wat er zou kunnen gebeuren. Zonder voogd zou Benjamin niet uit het vliegtuig mogen en zou hij onmiddellijk naar Ethiopië moeten terugkeren.

Toen ze dit kind in de ogen keek, herinnerde ze zich zichzelf toen ze zo oud was als Benjamin nu, toen ze de 'metalen vogel' zag waarvan verteld werd dat het eigenlijk 'vleugels van adelaars' waren.

Ze wist meteen wat ze moest doen. Shira bood zich vrijwillig aan om de voogd van Benjamin te zijn. Zo stapte ze met Benjamin aan haar hand het vliegtuig uit. Ze werd direct meegenomen om twee weken in quarantaine bij hem in het ziekenhuis door te brengen.

Toen ze haar familie belde, vroeg haar achtjarige zoontje haar: "Mama, mama, ben je geland? Kom je naar huis? Schiet alsjeblieft op!" Shira antwoordde met tranen: "Lieverd, ik ben in Israël, maar het zal nog even duren. Een kleine jongen heeft me hier nodig. Zijn hart is niet zo sterk als het jouwe; hij heeft een spoedoperatie nodig en zijn moeder is niet bij hem. Ik moet bij hem zijn in haar plaats."

En inderdaad heeft Shira deze tijd doorgebracht met de kleine Benjamin. Inmiddels bereidt hij zich voor op een levensreddende openhartoperatie.

Poerim

Vandaag vieren we overal in de Joodse wereld het Poerimfeest. We lezen voor uit het boek Esther over de dood én van de moed van één vrouw om het leven voort te zetten. Een vrouw die wist dat ze niet willekeurig in deze wereld was geplaatst, op deze plek. Ze werd erin geplaatst ‘voor een tijd als deze’ (Esther 4:14).

Ik wil u bedanken voor uw steun en de medewerking aan de terugkeer van Joden naar Israël. Ik wil u vragen te volharden in uw gebed en steun!

Meer informatie over deze aliyahvlucht, waar de christelijke ambassade geld voor gaf vindt hier.