Belofte

Voor Binyamin had het in Jeruzalem zijn en zijn werk doen alles te maken met belofte die hij zichzelf deed toen hij nog maar een kind was. Levend onder de nazi-invasie van Hongarije, werd de toenmalige tiener meegesleurd om dwangarbeid te verrichten. Maandenlang moest hij zware ijzeren rails tillen om een spoorlijn aan te leggen. Het was toen hij zwak was van de honger en nauwelijks meer in staat om op te staan, dat een wrede nazi hem bespotte en hem zei te stoppen met dromen van Jeruzalem. Wreed zei hij dat de enige manier waarop Binyamin ooit in Jeruzalem zou komen, zou zijn wanneer zijn as door de schoorstenen van de crematoria omhoog zou gaan.

Op dat moment zelf zweeg Binyamin, maar hij zwoer bij zichzelf dat hij niet alleen zou overleven, maar ook in Jeruzalem zou wonen.

Hij hield zijn belofte.

Hoewel zijn hele familie door de nazi’s werd vermoord, maakte Binyamin in 1947 alija, trouwde, stichtte een gezin en werd de zelfbenoemde beheerder van het Westelijke Muur complex.

Schoonmaken

Zijn meest nederige aanstelling begon toen hij al gepensioneerd was. Hij ging op weg naar de kantoren van de Western Wall Heritage Foundation – de organisatie die in Jeruzalem verantwoordelijk is voor het onderhoud van het gebied – en bood daar zijn diensten aan. Ze boden hem aan wat beschikbaar was: de stenen van het plein schoonmaken.

Dagelijks veegde hij de oude stenen, verzamelde de gebeden die op briefjes waren gekrabbeld die op de grond waren gevallen en legde ze in een ‘geniza’, een soort begraafplaats voor Joodse heilige voorwerpen. Hij was altijd netjes gekleed, hield het gebied schoon en stond altijd klaar om elke gelovige op zijn of haar weg te helpen om op de op één na heiligste plaats van het Jodendom te bidden.

Twintig jaar lang kwam hij om half zes ‘s ochtends opdagen en trok hij met een gevoel van heilige spanning zijn schoonmakers kleding aan. Hij deed dit omdat hij wist dat God hem had geholpen zijn gelofte te houden en dat hij het had overleefd en nu in Jeruzalem woonde en werkte. Binyamin behandelde de oude stenen zoals hij een kind dat zorg nodig had zou behandelen. Zijn kennis van de opgravingen onder de Westelijke Muur overtrof die van elke ervaren gids.

Door de jaren heen hebben zijn taken hem in staat gesteld om duizenden mensen te spreken. Hij vertelde hen zijn ongelooflijke verhaal en legde uit dat het schoonmaken van stenen zijn wraak was. Hij kreeg zelfs de kans om zijn verhaal aan de Hongaarse premier te vertellen. En elke keer dat hij zijn verhaal vertelde, sprak hij over Psalm 128:5 “U zult het goede van Jeruzalem zien.”

Het leven kent veel mislukkingen en beproevingen. Het is gemakkelijk om al snel bitter te worden na zoveel minder te hebben doorstaan dan Binyamin. Maar door van het Jodendom te houden en ernaar te leven, nam Binyamin zijn pijn weg. Zijn pijn veranderde in een dankbaar hart, waardoor hij jarenlang zijn werk bij de Westelijke Muur heeft kunnen doen.