De sabbat was nog niet voorbij toen een Iraanse raket, gestuurd door Hezbollah, kinderen trof die aan het spelen waren op een voetbalveld in Majdal Shams, een Druzische stad aan de noordgrens van Israël. Met afgrijzen keek de Israëlische natie toe hoe de hulpdiensten werden ingeschakeld. Israëli's werkten de hele nacht door om de overblijfselen van deze kleine mensjes te verzamelen voor hun ondenkbare begrafenis.

Die nacht herinnerde de Joodse Israëli's eraan dat de Druzen niet alleen een aanzienlijke minderheid in Israël vormen, van wie velen in het leger dienen, maar dat ze ook blootstaan aan dezelfde wreedheid als ieder ander. Sindsdien zijn we allemaal Druzen, niet alleen in woorden. Israëli's kochten Druzische sigaretten en haastten zich naar de Druzische stad om deel te nemen aan de begrafenisstoeten. De moord op deze kinderen staat nu bekend als het Madjal Shams bloedbad - met zelfs een eigen Wikipedia-pagina - en zal zelfs na de oorlog een van de meest schokkende gebeurtenissen blijven sinds het bloedbad van 7 oktober.

In de nacht van 30 juli was er weer een game-changer toen Israël gerechtigheid bracht door een raket diep in het hart van een Libanese stad te sturen en Fuad Shukr, een hoge commandant van Hezbollah die verantwoordelijk was voor de moord op de Druzische kinderen, uit te schakelen. Net als wij wisten ze dat het eraan zat te komen, maar niemand, geen enkele Israëliër in zijn stoutste dromen voorzag dat slechts 6 uur later Ismail Haniyeh zou worden uitgeschakeld door een raket die vanuit Teheran werd gelanceerd.

Haniyeh, die gefilmd werd terwijl hij uit dankbaarheid voor zijn inferieure god boog terwijl hij beelden bekeek van Israëli's die vermoord werden, werd door een groot deel van de Westerse politici en media afschuwelijk ‘een gematigde’ en ‘onderhandelaar’ genoemd. Tot grote vreugde van de Israëli's uitte Geert Wilders zijn rechtschapen vreugde en eenheid met Israël door Haniyeh’s dood aan te kondigen in een Tweet met de titel "good riddance".

Sociale media werden overspoeld met filmpjes van Israëlische verkopers die gratis watermeloen en snoep uitdeelden aan voorbijgangers. Die dag werden er ook uitzonderlijk veel rabbijnen geïnterviewd in de Israëlische media. Hun boodschap was universeel: van Israël wordt verwacht dat het recht doet, en dat betekent dat het kwaad in de wereld moet worden teruggedrongen. Als we daarin slagen, moeten we ons verheugen en onze God danken, dat we Zijn opdracht aan ons hebben kunnen uitvoeren en precies dat hebben kunnen doen.

Voor Iran is het een ander verhaal.

Israël heeft het geluk een Iraanse Joodse gemeenschap te hebben, die vloeiend Perzisch spreekt en de Iraanse cultuur begrijpt. Er werd die dag een beroep gedaan op velen om hun inzichten te geven die waarschijnlijk voorbij zouden zijn gegaan aan degenen onder ons die niet Perzisch zijn. Gastvrijheid is alles in het Midden-Oosten, en het is ook een van de belangrijkste geboden van het Jodendom. Net als in het Jodendom is het in de moslimwereld van het grootste belang dat je een gast te eten geeft, hem beschermt en hem nooit vraagt om te vertrekken, zelfs als je hem niet mag. Het is echt een schande om een gast niet te beschermen of te eten te geven.

Onze Iraans-Israëlische commentatoren lieten hun publiek weten dat we ons allemaal moeten voorstellen dat dit ethos van beschermende gastvrijheid in Iran nog belangrijker is dan in Israël. Hoe groter de mislukking, hoe groter de schaamte. En hoe groter de schande, hoe groter de woede.

Op het moment dat ik dit schrijf, wacht Israël op de woedende reactie die Iran heeft aangekondigd en die voortkomt uit hun schaamte. Het lijkt onvermijdelijk en er hangt een gespannen sfeer. Maar hoe gespannen het hier ook is, als Iran aanvalt, kunnen we, in tegenstelling tot onze vijanden, ons hoofd hooghouden. Want zolang we het juiste blijven doen, zal onze trots nooit worden aangetast en zullen we, in tegenstelling tot de Iraniërs, ons hoofd hoog blijven houden.