Smotrich, die ook gezag heeft over burgerzaken in Judea en Samaria, eiste de goedkeuring voor 10.000 nieuwe woningen en de oprichting van een nieuwe stad voor elk land dat “Palestina” erkent. Om te bouwen in Judea en Samaria is goedkeuring van de Israëlische regering nodig. Vorige week heeft de Israëlische regering de goedkeuring van 6.016 wooneenheden in tientallen steden in Judea en Samaria bespoedigd.

“Judea en Samaria” worden vaak “de Westelijke Jordaanoever” genoemd, en Joden die daar wonen worden vaak “kolonisten” genoemd.

Vanuit Israëlisch perspectief oefenen Israëli’s die in deze wooneenheden zullen wonen simpelweg hun recht uit om te wonen in een gebied dat door Israël wordt beheerd en waarop Israël sterke aanspraken op soevereiniteit heeft. In de media en internationale betrekkingen worden dergelijke wooneenheden echter vaak “nederzettingen” genoemd, en mensen die in de Westelijke Jordaanoever wonen worden “kolonisten” genoemd. Volgens de Verenigde Naties en het Internationaal Gerechtshof is de Israëlische steun voor de oprichting van Joodse “nederzettingen” in de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem illegaal.

Het woord “nederzetting” komt voort uit artikel 6 van het Mandaat voor Palestina (1922), dat de Joden het recht gaf op “aangrenzende nederzettingen” van het land Palestina – inclusief Jeruzalem, Judea en Samaria:

ARTIKEL 6. Het Bestuur van Palestina zal, terwijl het ervoor zorgt dat de rechten en positie van andere delen van de bevolking niet worden geschaad, de Joodse immigratie onder passende omstandigheden vergemakkelijken en zal, in samenwerking met het in artikel 4 bedoelde Joodse Agentschap, de aangrenzende nederzettingen van Joden op het land aanmoedigen, inclusief staatsgronden en braakliggende gronden die niet nodig zijn voor openbare doeleinden.

Met andere woorden, het Mandaat voor Palestina verbood geen nederzettingen, het gaf Joden het recht om zich op het land te vestigen! En dat was omdat de vestiging van het land nodig was voor het Joodse volk om hun zelfbeschikking als volk in hun voorouderlijk thuisland te verwezenlijken.

Voor 1948 maakten de gebieden die nu vaak bekend staan als “bezette Palestijnse gebieden” (d.w.z. Oost-Jeruzalem, Westelijke Jordaanoever en Gaza) deel uit van het grondgebied van het Mandaat voor Palestina, waar een nationaal tehuis voor het Joodse volk zou worden gevestigd.

Op 15 mei 1948 resulteerde een agressieve aanval door Jordanië en andere Arabische staten erin dat Jordanië Oost-Jeruzalem en de “Westelijke Jordaanoever” 19 jaar lang bezette. In juni 1967 heroverde Israël deze gebieden (en veel meer) in een defensieve oorlog tegen hernieuwde Arabische agressie in de Zesdaagse Oorlog van juni 1967.

Het argument tegen nederzettingen is tweeledig. Ten eerste wordt beweerd dat de Westelijke Jordaanoever Palestijns grondgebied is. Ten tweede wordt beweerd dat deze gebieden “bezette” gebieden zijn, en dat de Vierde Conventie van Genève de bezettende macht verbiedt haar bevolking over te brengen of te deporteren naar bezet gebied.

Wat het eerste argument betreft, het feit is dat Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever betwist gebied zijn. Israël en de Palestijnen hebben concurrerende claims. De Palestijnen beweren dat ze toebehoren aan de Palestijnen en deel moeten uitmaken van een Palestijnse staat. Israël betwist dit en stelt dat Oost-Jeruzalem deel uitmaakt van het soevereine grondgebied van Israël, en dat Israël sterke soevereiniteitsclaims heeft op de Westelijke Jordaanoever op basis van het Mandaat voor Palestina.

Wat het tweede argument betreft, verschillen de meningen over de vraag of deze gebieden sinds juni 1967 bezet zijn onder internationaal recht. Maar zelfs als ze technisch gezien als “bezette gebieden” kwalificeren, doet dat geen afbreuk aan Israël’s soevereiniteitsclaims die bestonden vóór juni 1967 (op basis van het Mandaat voor Palestina).

Al deze kwesties zijn het onderwerp van een advies dat de Algemene Vergadering van de VN heeft gevraagd aan het Internationaal Gerechtshof over de “juridische gevolgen” van Israël’s schending van de Palestijnse zelfbeschikkingsrechten en de “voortdurende bezetting” van deze gebieden. De Palestijnen en vele andere staten eisen dat het Hof oordeelt dat de Israëlische bezetting illegaal is geworden en dat Israël zich volledig en onvoorwaardelijk moet terugtrekken uit Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever.

Naar alle waarschijnlijkheid zal het Hof een advies uitbrengen dat (grotendeels) de Palestijnse claims ondersteunt.

Dit alles staat in strijd met het feit dat de God van Israël Zijn volk naar huis brengt, Hij vestigt hen in het land.

Wat we zien is een enorme botsing van paradigma’s – tussen de God van Israël en aan de andere kant de naties van de wereld die vastbesloten zijn het land te verdelen, gebaseerd op een vooringenomen en verdraaide interpretatie van het internationaal recht.

Het is van vitaal belang in de komende weken te bidden voor de rechters van het ICJ – dat ze hun plichten eerlijk, rechtvaardig en rechtvaardig uitoefenen. Dat ze erkennen dat dit land toebehoort aan de God van Israël, en dat het niet kan worden verdeeld zonder Gods oordeel op te roepen.

Vorige week was er een geweldig 2-daags evenement in Den Haag over deze kwesties. Het heette The Trial 2024. Het werd bijgewoond door 1000 christenen uit meer dan 40 landen. Een decreet werd aan het Hof bezorgd.

Om u te helpen bidden, moedigen we u aan de opnames van dit evenement op Youtube te bekijken.

Redactie
Israël & Christians Today