De commissie die wordt geleid door veiligheidsexpert professor Jacob Nagel van de Technion Universiteit in Haifa adviseerde de Israëlische regering om het defensiebudget daarom aanzienlijk te verhogen.

Professor Nagel is de voormalige veiligheidsadviseur van de Israëlische regering, en werd in augustus 2024 door premier Benjamin Netanyahu gevraagd om mogelijke nieuwe bedreigingen van Israëls veiligheid te onderzoeken.

Nu de invloed van Iran in Syrië nagenoeg verdwenen is door de machtsovername van de Turkse vazal Hayat Tahrir al-Sham (HTS), is het nu al duidelijk zichtbaar dat Turkije, onder leiding van de autocratische leider Recep Tayyip Erdogan, de rol van Teheran aan het overnemen is.

Achtergrond

Turkije is al sinds 2016 aanwezig in Syrië en heeft een grondgebied van 6.400 vierkante kilometer in het noorden van Syrië bezet. Dat gebeurde tijdens twee militaire operaties waarvan de laatste de misleidende naam ‘Vredes Voorjaar’ kreeg.

Officieel werden deze twee operaties uitgevoerd om Koerdische ‘terroristen’ aan te pakken, volgens Erdogan. Hij bedoelt daarmee de Syrische Koerdische militie YPG, die deel uitmaakt van de Syrian Democratic Forces (SDF). De SDF is een door de Verenigde Staten gesteund leger dat oorspronkelijk het hele grensgebied met Turkije beheerste.

De twee militaire operaties die Turkije in Syrië uitvoerde waren gericht tegen de SDF, dat nu ook onofficieel door Israël wordt gesteund. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Gideon Saar had vorige week een telefoongesprek met zijn Koerdische collega in Syrië waarin de situatie met Turkije ook ter sprake kwam. Saar is een voorstander voor officiële Israëlische erkenning van Koerdische onafhankelijkheid in Syrië.

Het Turkse leger is zelf niet aanwezig in Syrië en werkt, net als Iran, met twee vazallen die door Turkije worden bewapend en getraind. De ene vazal is HTS en de andere wordt meestal bij zijn Engelse naam Syrian Democratic Army (SDA) aangeduid.

Hoe zit het met HTS?

HTS nam aan het einde van december vorig jaar de macht over van het Assad regime, dat in een bliksemoffensief werd verdreven uit de belangrijkste steden in Syrië, waaronder de hoofdstad Damascus. De andere vazal SDA is nu verwikkeld in een offensief tegen de SDF en heeft al enige vooruitgang geboekt in het doel om de Koerden te verdrijven uit hun quasi staat, die Rojava wordt genoemd.

HTS was in staat om zowel het Syrische leger als de Iraanse Quds Brigade in no-time te verdrijven vanwege het feit dat Turkije de militie uiterst moderne Amerikaanse wapens leverde. Bovendien zijn de strijders van HTS gehard in oorlogsvoering vanwege de jarenlange gevechten met de Russen en het Syrische leger in hun oorspronkelijke domein, de Idlib provincie.

Zoals maandag werd vermeld, is Ahmed al-Sharaa, de leider van HTS die momenteel de macht heeft in Syrië, een voormalig commandant van ISIS. Hij begon zijn carrière bij Al Qaida.

Het gevaar voor Israël

Het echte gevaar voor Israël komt echter niet van HTS of de SDA, maar van Turkije zelf. President Erdogan en zijn zoon Bilal, die een belangrijke rol speelt in de Turkse regering, hebben onlangs duidelijk laten blijken dat hun focus op Israël is gericht.

De Turkse president heeft al jaren een zeer moeizame relatie met Israël, die werd gekenmerkt door talloze crisissen en tirades tegen de Joodse staat. Sinds de oorlog tegen Hamas in Gaza heeft Erdogan de diplomatieke banden met Israël verbroken en heeft hij zijn retoriek tegen de Joodse staat aanzienlijk opgevoerd. Zo noemde hij de IDF regelmatig “nazi’s” en beschuldigde Israël van kindermoord en genocide.

Nu de Turkse leider merkt dat de regio ingrijpende veranderingen doormaakt die de Iraanse invloed hebben verzwakt, en beseft dat zijn bondgenoot Hamas door de IDF zwaar wordt getroffen, spreekt hij opnieuw openlijk over zijn zogenaamde Ottomaanse droom. Hij wil herstel van het Ottomaanse imperium dat het Midden-Oosten en delen van Zuidoost Europa regeerde van 1301 tot aan 1922.

Dit is wat Erdogan hierover zei tijdens een toespraak eind december 2024:

Turkije is veel groter dan Turkije als een natie. We kunnen onze horizon niet beperken tot 782.000 vierkante kilometer (dit is het huidige grondgebied van Turkije). Net zoals iemand zijn bestemming niet kan ontlopen door ervan te vluchten, kan Turkije niet vluchten of zich verbergen van zijn bestemming. We moeten zien, accepteren en handelen volgens de missie die de geschiedenis ons heeft gegeven als een natie. Degenen die zich afvragen: wat is Turkije aan het doen in Libië, Syrië en Somalië begrijpen de missie en de visie niet”.

Bilal Erdogan maakte het even later nog duidelijker: “Gisteren Hagia Sophia (Kathedraal in Istanboel die werd veranderd in een moskee), vandaag de Umayyad Moskee (Damascus) en morgen de Al-Aqsa moskee (in Jeruzalem)”.

Militaire aanwezigheid in Syrië

Media in Turkije berichtten verder dat het Erdogan regime actief mee zal helpen aan de herstructurering van Syrië, inclusief het leger. Volgens deze media zal Turkije ook “militaire aanwezigheid” hebben op vijf verschillende plaatsen in Syrië. In totaal wil de Turkse regering meer dan 200.000 militairen stationeren in Syrië. Samen met de HTS en SDA zal Turkije dan de beschikking hebben over een leger van 300.000 man.

Turkije, een NAVO lid, heeft al de Afrikaanse landen Chad, Togo, Burkina Faso, Mali en Niger onder zijn invloedssfeer gebracht en heeft defensie pacten met Somalië, Rwanda, Ethiopië, Nigeria en Ghana. Het Turkse leger is ook aanwezig in Libië.

De NAVO kan Turkije niet uit het bondgenootschap zetten omdat dit een unanieme beslissing moet zijn. Dit betekent dat Turkije als NAVO lid ook moet stemmen over de uitzetting.

Het in toenemende mate agressieve regime in Ankara is verder één van de grootste fabrikanten van onbemande vliegtuigen en beschikt over het modernste wapentuig, dat meestal door de Verenigde Staten werd geleverd. Turkije beschikt in totaal over een leger van meer dan 650.000 man inclusief de luchtmacht, kustwacht, marine en een paramilitaire tak.

Erdogan heeft Israël verzocht om toekomstige luchtaanvallen in Syrië vooraf met zijn leger te coördineren, vergelijkbaar met hoe de Israëlische luchtmacht (IAF) dit eerder deed met de inmiddels vertrokken Russische luchtmacht. De Israëlische regering in Jeruzalem heeft deze eis begrijpelijkerwijs naast zich neergelegd.

De zorgen van professor Nagel en zijn commissie over een confrontatie tussen Israël en Turkije in de nabije toekomst lijken dus terecht.