"Ik ben nog nooit een antisemiet tegengekomen die pro-Israël is", zei SGP-leider Kees van der Staaij een paar jaar geleden.

Opperrabbijn Binyomin Jacobs verwoordde het anders: “Er is altijd wel iets mis met ons Joden. Tijdens de Kruistochten hadden we het verkeerde geloof. In de Middeleeuwen beschouwde men ons als een virus. Mijn vader en moeder hadden 75 jaar geleden het verkeerde ras. En tegenwoordig deug ik niet omdat ik een zionist ben.”

Scheidslijn tussen antizionisme en antisemitisme

Deze uitspraken werpen onmiddellijk de vraag op of er überhaupt een scheidslijn bestaat tussen haat tegen Joden en haat tegen de Joodse staat. Wie de beelden van afgelopen week vanuit Londen heeft gezien, zal die vraag alleen maar met nee kunnen beantwoorden. "Haat de Joden, verkracht hun dochters" werd er vanuit rondrijdende auto's geschreeuwd, bepakt en beplakt met Palestijnse vlaggen.

Je hoeft geen Midden-Oostenexpert te zijn om de conclusie te kunnen trekken dat de vele Joodse inwoners van de wijk St. John's Wood, waar het angstaanjagende tafereel zich afspeelde, niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor gewraakt beleid van een land duizenden kilometers verderop. Toch is dat precies wat hier in Londen, maar ook in steden in de Verenigde Staten, Duitsland, Australië en Frankrijk tijdens de afgelopen Gaza-oorlog gebeurde.

Joden aansprakelijk

Ook in ons land wint het onzalige idee aan populariteit dat Joden collectief én individueel aansprakelijk gesteld moeten worden voor zo'n beetje elke Israëlische reservist die naar de grens met Gaza wordt gestuurd. Veelzeggend in dat kader is deze tweet van ene Ramon:

Voor Ramon is het duidelijk: je kunt als Jood alleen nog maar deugen als je tegen de staat Israël bent. Ben je Joods en ook nog eens zionist? Dan ben je volgens Ramon fout en is het tijd voor de gaskamer...

Het is naïef om te denken dat Ramon de enige Nederlander is die er dergelijke denkbeelden op nahoudt. Sterker nog, het feit dat het CIDI tijdens de afgelopen Gazaoorlog een grote stijging van het aantal antisemitische incidenten rapporteerde, is alleen te verklaren met de wetenschap dat 'kritiek op Israël' slechts een dekmantel is voor ongegeneerde Jodenhaat.

Pro-Palestina of anti-Israël?

Het kan dan ook voor niemand een verrassing zijn dat vrijwel elke 'pro-Palestina' demonstratie in mum van tijd ontaardt in een haatmars tegen Israël én Joden. Zo werd tijdens recente betogingen, ook op diverse plekken in Nederland, luidkeels 'Khaybar' geroepen - een verwijzing naar de massamoord die de profeet Mohammed liet uitvoeren op een Joodse stam die hem daar zo'n 1400 jaar eerder had belegerd.

Bij een 'demonstratie' in Den Haag werd een Israëlische vlag vertrapt, onder begeleiding van antisemitische leuzen.

Met zoveel haat tegen een minderheid mag je er op rekenen dat Joden in Nederland volop steun kunnen genieten van de voorvechters van een 'inclusieve samenleving'. Jewish lives matter. Diezelfde inclusieven liepen echter in groten getale mee in de inmiddels beruchte haatmarsen tegen Israël. Inderdaad, die demonstraties waar werd herinnerd aan de massamoord op Joden en waar met leuzen als "From the river to the sea, Palestine will be free" (van de Jordaan tot de Middellandse zee zou 'Palestina' moeten zijn) werd opgeroepen tot de totale vernietiging van de Joodse staat.

Dezelfde leus hing op een spandoek aan het gebouw van de Koninklijke Rijksacademie in Amsterdam.