Ter afleiding had ik de radio aanstaan en op het nieuws werd gezegd dat er gedurende de nacht een infiltrant uit Libanon was gesignaleerd,  juist in het gebied waar ik moest zijn.

Aangekomen bij  de plaats van mijn  afspraak, begreep ik dat er rond twaalf uur ’s nachts een alarmbericht was geweest met de waarschuwing binnen te blijven. Degene met wie ik een afspraak had,  dacht dat de waarschuwing nog steeds gold. Maar ik had onderweg niets gemerkt, behalve die vervelende file, die zomaar weer opgelost was in het niets, en ik was ook geen politie- of legercontroles tegengekomen.

Lifter

Toen ik terugreed naar huis, zag ik bij een bushokje een jongen in legeruniform wachten. In de brandende zon. Graag had ik hem een lift aangeboden in een auto met airco, maar dat is al jaren verboden. Soldaten mogen niet liften, automobilisten wordt afgeraden lifters mee te nemen. Dit uit angst voor terroristen die zich verkleed hebben.

Mijn gedachten gaan terug naar mijn jeugd toen ik met een neef van me liftend door Israël trok. Ik kan me een rit herinneren in een grote vrachtwagen. Van de chauffeur mochten we beiden voorin zitten, wat hadden we een pret, wat waren we onbevangen. Het was zo’n leuke manier om mensen uit andere culturen te ontmoeten, om fijne gesprekken te hebben. “Jullie komen uit Holland? Johan Cruyff” of “Uit Holland? Kennen jullie die en die?” en dat met een zwaar Israëlisch accent. Maar helaas is de realiteit ons vooruit gereisd en is liften een absoluut taboe.

Terug naar de infiltrant. Uit nieuwsberichten diezelfde dag begreep ik dat hij is opgepakt en wordt verhoord. Het gevaar lijkt geweken, de files helaas nog niet.