Er is een Joods jongetje geboren die een brith milah moet hebben, een besnijdenis op de achtste dag. Dus is rabbijn Mendel, die ook een professioneel moheel is, op weg om deze mitswa te vervullen en de ouders heel blij te maken. Am Jisraeel Chaj – het Joodse volk leeft! En zelfs onder de meest nare omstandigheden is er toch ook weer simcha en hoop, ondanks alles.

Die opkikker had ik wel even nodig, want als bijproduct van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft Rusland de Jewish Agency verboden nog actief te zijn in Rusland. En dus is de alijah naar Israël teruggebracht naar nul. Dit bericht kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel (nou ja, helder?) en maakte mij redelijk bezorgd en depressief. Zitten de Joden nu vast in Rusland? Is het ijzeren gordijn weer terug? En dan zien dat rabbijn Mendel van Marioepol terug is naar Oekraïne voor een brith milah, geweldig!

Het gesprek aangaan

Van het volgende briefje kreeg ik ook een opkikker: “Namens onze school willen wij onze excuses aanbieden voor wat er afgelopen vrijdag is gebeurd. Als vreedzame school kunnen wij dit niet accepteren. Hier hebben we het in de klas met de juffen ook over gehad. Hierbij willen we nogmaals ons excuses aanbieden voor het incident want het is onacceptabel…” Dit citaat komt uit het briefje dat de juffrouw en twee leerlingen van de lagere school tegenover ons kwamen aanbieden. Ik was namelijk vrijdag uitgescholden door een van de kinderen die op het schoolplein tegenover ons huis aan het spelen waren, toen ik ons huis verliet. Ik ben de school binnengegaan, heb de hoofdonderwijzer gesproken en mijn visitekaartje afgegeven. En zie hier het resultaat. Alleen klagen over antisemitisme zet geen zoden aan de dijk. Maar dat het uitschelden in de klas besproken is hopelijk wel. Hopelijk is de juffrouw krachtiger dan het thuisfront van de kinderen, want ik ben ervan overtuigd dat het probleem niet door het onderwijs van de school is veroorzaakt, maar dat Jehoed (Arabisch voor Jood) als scheldwoord in de huiselijke sfeer is aangeleerd.

Ik geloof in de dialoog en het gesprek. Weglopen en omzeilen lost niets op. Enige maanden geleden werd ik op sjabbat nageroepen met Free Palestine. Bij onze wijkagent heb ik aangegeven vanuit welk huis dat gebeurde. Tot mijn teleurstelling wil onze wijkagent kennelijk niet dat ik met de heer en/of vrouw des huizes in gesprek kom. Nee, antisemitisme zal door zo’n gesprek niet meteen de wereld uit zijn. Maar toch, we moeten wel spreken met in plaats van spreken over. Hopelijk leest onze wijkagent dit dagboek ook en regelt hij alsnog het gesprek waarom ik, inmiddels maanden geleden, heb gevraagd.

Ledenvergadering

Na bovenstaande begin van de dag ging ik samen met Blouma naar de ledenvergadering van de Koninklijke Vereniging van Leden van Nederlandse Ridderorden. Deze vereniging bestaat 120 jaar, daarom was aan de jaarlijkse ledenvergadering een uitstapje naar de Floriade in Almere gekoppeld. Zo’n zeshonderd leden van de Vereniging waren aanwezig. Ik was niet de Benjamin, maar een lid van achtenveertig jaar oud. De versierselen, waarmee je gewoonlijk niet mag rondlopen, werden door velen gedragen vanwege het 120-jarig bestaan van de vereniging.

Vanuit de leden werd verzocht om de leeftijdsgrens van 75 jaar om tot het bestuur toe te treden af te schaffen vanwege leeftijdsdiscriminatie. Bijna unaniem werd dit voorstel aangenomen. Niet verwonderlijk overigens, want de overgrote meerderheid van de aanwezigen was zelf die grens al (lang en breed) gepasseerd.

Het had wel wat al die lintjesdragers. In Joods gezelschap vraag je elkaar gewoonlijk: kent u die en die of bent u familie van? Hier werd aan elkaar gevraagd: waarom hebt u de onderscheiding gekregen? En nog een ander belangrijk verschil met Joodse bijeenkomsten: ik zat niet vooraan, maar was gewoon een van de zeshonderd. Ik moest wel even wennen, maar het voelde best relaxed.