Twee weken geleden maakte ik bijna dagelijks nog ruzie met ze, omdat hun televisie ‘s nachts weer eens keihard aan had gestaan. Nu hoor ik de buis keihard, dag en nacht, en ik zeg er niets van. Ze praten alleen Russisch en als ik met ze wil communiceren, zet ik mijn vragen eerst in Google Vertalen Russisch, print de teksten uit en laat ze die zien.

Vandaag ging het als volgt:

A4 1: ‘Ik ben journalist, ik schrijf voor een krant in Nederland.’

A4 2: ‘Mag ik een foto maken van u bij uw televisietoestel ?’

A4 3: ‘Heeft u familie in Oekraïne?’

Op alle vragen antwoordden ze: ‘Da’, ja.

Met veel gebaren, en een paar woordjes Ivriet legde de man me uit dat hij een broer en een zus in Oekraïne heeft wonen. Dat de telefoonlijn kapot is. En hij maakte gebaren van een schietende man en zei: ‘strelyat', schieten.

Ik schaam me bijna dat ik foto’s van ze maak. Het voelt als sensatie. Ik schaam me nog dieper dat ik niet aan een A4 heb gedacht met: ‘Dank u, veel sterkte. Laat het me weten als ik iets voor u kan doen.’ Спасибо, удачи. Вы позволите мне, если я могу сделать что-то для вас.

Dat ga ik zo alsnog doen.

Als ik naar buiten loop, terug naar mijn eigen huis, zie ik voor hun raam een prachtige oranje bloem, van de aloe vera struik. De kleur oranje staat voor energie, kracht en geluk. Moge de bloem een symbool zijn voor betere tijden.