Die droom werd in 1963 werkelijkheid toen Miriam net 9 jaar was. Zij en haar familie maakten deel uit van de bijna één miljoen Joden die stateloos gemaakt waren en gedwongen Arabische landen te verlaten. Het Joods Agentschap haalde de Marokkaans-Joodse vluchtelingen uit de Saharawoestijn en huisvestte ze in tenten in de Negevwoestijn in Israël. Bij aankomst in het Beloofde Land viel haar vader op zijn knieën, kuste de zanderige bodem en noemde Israël 'het paradijs'.

Gebed voor soldaten

De familie leefde in armoede in het vluchtelingenkamp bij Beersheba. Als 10-jarig kind studeerde Miriam hard en om het gezin te ondersteunen maakte ze het huis van haar leraar schoon. Maar de herinneringen uit haar jeugd werden overweldigd door haar moeders liefdevolle houding naar Israëlische soldaten. Ze herinnert zich dat haar moeder elke keer als ze een Israëlische soldaat zag, stopte en bad: “Laat dit kind veilig naar huis terugkeren”.

Miriam blonk uit op school en ging daarna naar de Ben Goerion Universiteit, waar ze een graad in literatuur en geschiedenis haalde. Ze trouwde en vestigde zich in een nieuwe Israëlische stad in de Sinaïwoestijn die tijdens de Zesdaagse Oorlog werd veroverd. Toen Israël nog maar een paar jaar later afstand deed van de Sinaï, werd het jonge stel in een stad net buiten Jeruzalem geplaatst.

Toen sloeg het onheil toe.

Ten eerste werd haar oudste zoon Uriel tijdens een actie in Libanon gedood. Haar man Eliezer kon het verlies van zijn zoon niet verwerken en stierf aan een hartaanval. Alsof dat niet genoeg was, werd haar andere zoon, Eliraz, een jonge vader van drie kinderen, een paar jaar later gedood in een oorlog met Hamas.

Het volk van Israël kwam bij elkaar. Duizenden woonden Eliraz’s begrafenis bij. Dit was een soldaat die al had gerouwd om zijn vader en broer en nu waren ook zijn kinderen hun vader kwijt. Dit enorme openbare verdriet was ook vanwege het feit dat zijn moeder, Miriam, zich de woorden van haar eigen moeder herinnerde. Miriam begon na de dood van haar oudste zoon soldaten aan te spreken over de wil om te overleven.

Inspiratie

Het is moeilijk voor te stellen hoe een rouwende moeder die twee zonen verloor, jonge rekruten kon inspireren in plaats van hen bang te maken. Maar op een of andere manier wist ze hun angsten om te zetten door te focussen op het wonder van het leven. Ze vertelt aan groepen soldaten dat ze een heel eenvoudige vrouw is, die gelooft dat haar gezin, haar gemeenschap, of de wereld alleen kan veranderen door zelf te veranderen.

Het geheim van haar vreugde, is door het leven op te splitsen in momenten en te weigeren God te beschuldigen of de 'waarom'-vraag te stellen. Ze ziet het leven als een wonder en weigert de wonderen van het heden te laten overschaduwen door het verleden. De blijmoedigheid van Miriam is een mix van energie, verweven met pijn en verdriet.

Om zoveel familieleden te verliezen zou voor de meesten van ons genoeg zijn om in hopeloosheid en depressie te verzinken, maar Miriam liet dit niet gebeuren. Tot in het diepste van haar wezen als leraar en coach heeft ze in de afgelopen jaren duizenden levens geraakt, heeft ze op Onafhankelijkheidsdag de fakkel ontstoken en was ze zelfs in de race voor de verkiezing van de president van Israël.