Om de huidige situatie kan ik echter niet heen. Het weerzinwekkende gedrag van een wereldleider die alles ontwrichtend is voor de hele maatschappij raakt ons allen diep. Hoe besteed ik hier aandacht aan, gaat het de hele dag door mijn hoofd. Ik heb er niet echt een antwoord op. Mijn beroep gaat over mensen inlichten, mensen verbinden, informatie en ervaringen uitwisselen met elkaar. Het grootste gedeelte van mijn collegae in Rusland is nu de mond gesnoerd.

Het doet me denken aan de verhalen van mijn ouders over de Tweede Wereldoorlog. Toen was er geen Israël, geen Joods land. Dat is er nu wel.  Wat voelde ik me gisterenavond trots op mijn land, en op Christenen voor Israël, toen de eerste groep Joden uit Oekraïne, gefinancierd door Christenen voor Israël, arriveerde op het vliegveld Ben Goerion. Christenen voor Israël doet veel en goed werk in Oekraïne. Al heel lang. Wat een zegen. En wat een zegen dat er zoveel geld is binnengehaald om deze redding, en hopelijk nog meerdere, tot stand te brengen.

Een groep van 150 jongeren en ouderen. Vermoeid. Zeer bezorgd om de achterblijvers. Maar vooral dankbaar en opgelucht. Ze werden verwelkomd door allerlei hoogwaardigheidsbekleders en heel veel Israëlische vlaggetjes. Thuis, veilig. In hun eigen Joodse land.

Beruchim Habaim, welkom!