Lees hier het artikel over het druzenechtpaar

Mijn afspraak was bij iemand die in een caravan woont, waar ze een huis- en slaap- en badkamer aan hebben gebouwd. In de caravan is de keuken en een klein zitje voor als het slecht weer is. De ‘ijskast’ is een karretje waar groente en fruit in ligt; het staat buiten op de overgang van de caravan naar de huiskamer. Overal liggen Perzische tapijten, of iets wat er op lijkt, en ook lieve en brave honden en katten. De wc trek je niet door, nee, je hoeft niets te doen, alles verdwijnt in een gat in de aarde. Kortom: optimaal leven in de natuur.

Nadat we ons zakelijke deel hadden afgewerkt, maakte ik een wandeling door de tuin rondom de caravan. Paradijselijk. Veel groen, bloemen, fluitende vogels en de wind, vanuit de zee, zorgde voor een aangenaam briesje.

Slang

Plotseling hoorde ik een enorme gil vanuit de huiskamer. Mijn gastvrouw stond te gillen, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Ze stond op een van de tapijten. Ik zag een grote vochtige plek, met daarnaast een slangetje van een centimeter of twintig. “Hij is dood”, bleef ze maar roepen. “Daarom wil ik geen katten, die doen dit altijd.” Ondertussen pakte ze het beestje in haar handen en bleef er tegen praten. Op mijn vraag hoe ze nou wist dat hij dood was, zei ze zeer verongelijkt: “Hij beweegt toch niet meer.” Gezamenlijk begroeven we het jonge slangetje dat maar zo kort had mogen leven, onder de takken van een heerlijk ruikende lavendelstruik. Mijn gastvrouw huilde om haar kleine grote verlies, terwijl ze zachtjes mopperde. “Het is dit keer niet een van mijn katten geweest.” Ik durfde niet te vragen hoe ze aan die conclusie kwam, te bang dat ik weer een domme vraag stelde.

Ze vertelde dat er een aantal zwarte slangen rond en onder hun huis leven. “Zij zorgen ervoor dat de gevaarlijke slangen verdwijnen. Ze jagen ze weg of eten ze op”, wist ze me te vertellen. Bang was ze niet. “Nee hoor, ze doen ons nooit wat, we leven hier samen met elkaar.” Ik besloot dat het tijd werd om richting huis te rijden, vooral vanwege het idee dat ieder moment zo’n vriendelijke zwarte jongen me zou kunnen gaan begroeten. Ik nam vriendelijk afscheid, een snikkende gastvrouw achterlatend.

Klil

Een ecologisch hippie dorp noem ik Klil. Het is een uitgestrekte ruige vlakte met hier en daar, en soms op een plek veel zelfgebouwde huizen en tenten. Het navigatiesysteem werkt maar tot de ingang van het dorp en daarna niet meer. Het dorp kent geen straten of huisnummers. Er zijn wat borden die wijzen naar bepaalde locaties maar het hoort het beetje bij Klil dat je wat rondzwerft en verdwaalt. Echt verdwalen zal overigens niet lukken. Een lange, kronkelige weg loopt door de grote vlakte en de zijwegen eindigen bij huizen en dan kan je vaak ook niet meer verder rijden. Het dorp, even ten oosten van Nahariya, werd in 1978 gebouwd als een ecologische nederzetting. Zeven families vestigden zich er toen. Vandaag is de gemeenschap uitgegroeid tot 150 gezinnen, zo’n 450 volwassen en kinderen.