Morgenavond begint Pesach en is de eerste Seideravond. Het einde van de slavernij in Egypte wordt herdacht en de uittocht uit Egypte. Pesach gaat over vrijheid. Ik ben me continu bewust van het voorrecht dat ik heb om in vrijheid te leven. Dat ik kan en mag schrijven wat ik wil, met altijd respect voor de ander. Ook dat ik nooit vergeet dat mijn vrijheid betekent dat ik me voor de ander, die in mindere omstandigheden leeft, in moet zetten. Het is voor mij een dagelijks bewustzijn en met Pesach wordt dit nog eens benadrukt.

Van slavernij naar autonomie

Ooit vertelde Ofer, oprichter en eigenaar van Herberg Beerotayim in hartje Negev mij het volgende verhaal.

“Het idee van de uittocht uit Egypte was het volk te bevrijden van haar geestelijke en fysieke slavernij naar autonomie. Vertaald naar vandaag: mensen uit hun dagelijkse beslommering halen en uit het bestaan van dwang, presteren en moeten, om zo te laten zien wat vrijheid is. Het gaat er niet om dat je alleen het verhaal vertelt tijdens de seideravond, maar dat je het ook echt begrijpt.

Een paar jaar geleden kwam een groep van honderdvijftig Zuid-Amerikanen met de touringcar naar ons toe, rechtstreeks vanaf het vliegveld. Een kwartier voor aankomst liet ik de bus stoppen en moest iedereen uitstappen, met alle bagage. Vervolgens reed de bus weg en daar stonden ze met zijn allen, midden in de woestijn. Ze moesten te voet verder. Heuvel op, heuvel af, met alle tassen en koffers. Na een minuut of tien wachtten onze mensen ze op. Zo zaten ze ineens tussen Bedoeïenen met geiten en schapen in een grote tent waar thee werd geschonken.

Daar begon ik de taken te verdelen. Wie voor de geiten moest zorgen tijdens de verdere tocht, wie de route moest aangeven en ga zo maar door. De groep vervolgde haar weg. En ik verdween, zonder ze dat te vertellen. En toen gebeurde er van alles. Het tempo werd vertraagd, want er was geen echte leiding. Mensen kregen ruzie en raakten geïrriteerd. Ze wisten niet meer of ze rechtdoor, rechts of linksaf moesten. En, alsof ze hun laatste strohalm kwijt waren, gingen ze mij zoeken. Terwijl we elkaar pas een half uur kenden. Plots was ik de belangrijkste persoon in hun leven. De paniek was groot. Ze waren op elkaar aangewezen en moesten wel een hechte groep gaan vormen om verder te kunnen.

Tenslotte kwamen ze hier aan, in onze herberg. Samen hebben we hun ervaringen geëvalueerd. Het was een proces geweest over leiderschap, elkaar respecteren, inzicht krijgen over eigen gedrag en het samenwerken in een groep. Daarna zijn we met zijn allen gaan seideren. Dat was bijzonder. Iedereen begreep nu wat er toen, tijdens de uittocht uit Egypte, gebeurd was. Hoe je vrijheid moet koesteren en niet misbruiken. Of je wel of niet gelooft in de uittocht uit Egypte is niet belangrijk. We beleven allen onze eigen uittocht. In Egypte was het Joodse volk zijn vrijheid kwijtgeraakt en in de woestijn vonden ze dat weer terug. Die woestijn is er nog steeds, dus het is voor niemand te laat om deze reis te maken.”

Chag Sameach en een mooie Pasen!