‘Vier resoluties om agressieve Russische provocaties te veroordelen’ zou je misschien denken. Maar, nee. Daar was de Mensenrechtenraad natuurlijk niet voor bijeengekomen. De echte agressor die die men van plan was te veroordelen was uiteraard de staat Israël. Pas meer dan een week later, toen de wereld geen andere keus meer had, kreeg Rusland veroordelende woorden en waarschuwingen te horen. Tegen deze tijd had Poetin zijn totale invasie van Oekraïne inmiddels al gelanceerd. De grootste aanval van een Europese staat op een buurland sinds de Tweede Wereldoorlog.

Buitenlandsbeleid

Ondanks enkele grote relatief rustige protesten, is het toch nog steeds bijna griezelig stil in de grote wereldsteden. Waar zijn alle autokonvooien die door de straten van Londen, New York, Los Angeles, en andere steden, rijden met Oekraïense vlaggen en megafoons die “Free Ukraine!" schreeuwen?

Waar zijn al de boze ‘vredelievende’ en ‘oprecht’ bezorgde extreem-linkse en antizionistische wereldburgers die Russisch-Orthodoxe kerken en Russische winkels bekladden en verwoesten? Waar zijn de fysieke aanvallen op mensen van Russische afkomst, die al generaties lang buiten het moederland wonen; en die niets met de beslissingen van het Kremlin te maken hebben? Waar blijven de bedreigingen aan iedereen die maar iets met Russische cultuur te maken heeft?

Begrijp mij niet verkeerd. Dit is absoluut geen oproep tot al deze verwerpelijke praktijken. Ik ben net zo fel tegen deze daden, als wanneer dit tegen Joden en Joodse instellingen gedaan zou worden. Maar misschien -heel misschien- laat deze verbluffende stilte, met betrekking tot de huidige Russische agressie, zien dat het wereldbeeld van de ‘anti-imperialistische’ demonstranten maar weinig te maken heeft met een principieel buitenlands beleid. Deze luidruchtige stilte laat zien dat het juist alles te maken heeft met antisemitisme en overdramitisch antiwesterse gevoelens. Iets wat mij doet denken aan een open en eerlijk gesprek dat ik ooit had met een bejaarde Palestijnse man in Hebron.

Gesprek in Hebron

Ongeveer 9 jaar geleden bezocht ik, samen met een vriend, het graf van onze aartsvaders Abraham, Izaak, en Jakob in Hebron. Na afloop stonden we bij de bushalte te wachtten op de bus terug naar Jeruzalem, toen mijn vriend een gesprek begon met een oudere Palestijnse man die daar woonde. Deze man sprak zelfs een paar woorden Jiddisch dat hij als klein kind had opgepikt. Zijn vader sprak namelijk vloeiend Jiddisch. Tot aan de pogrom van 1929 -waarbij 67 Joden werden vermoord, 58 gewond raakten, en de eeuwenlange Joodse aanwezigheid in Hebron aan een einde kwam- werkte zijn vader veel samen met de orthodox Joodse gemeenschap van de stad; van wie hij Jiddisch had geleerd.

Natuurlijk spraken we ook over politiek; over de ongelukkige levensomstandigheden van de Palestijnen… en wie daar precies verantwoordelijk voor waren, en natuurlijk ook het zionisme. Mijn vriend, die deel uitmaakt van een chassidische groepering die om religieus-Joods ideologische redenen tegen het zionisme is, wees in een bepaalde richting en vroeg hem: "Als wij in die richting zouden lopen, wat zou er gebeuren? Zouden we daarheen kunnen gaan?”

De man schudde meteen fel zijn hoofd. "Nee. Daar zullen ze stenen naar je gooien.” Hij was er heel duidelijk over dat het niet veilig was voor Joden om daar te lopen. “Of…” voegde hij er snel aan toe, maar maakte zijn zin niet af omdat het voor iedereen wel duidelijk was wat hij bedoelde. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat Joden die een verkeerde afslag nemen gelyncht zouden worden… “Maar wij zijn geen zionisten”, protesteerde mijn vriend nu, “wij zijn tegen het zionisme!”

"Dat maakt niet uit”, schudde de oude man zijn hoofd. “Ze zien alleen maar dit” zei hij vervolgens, terwijl hij met zijn vingers krullende bewegingen maakte aan de voorkant van zijn oren, wijzend naar de peijes (pijpenkrullen): “Ze haten Joden.” “Ze haten Joden,” herhaalde hij nogmaals, “het maakt absoluut geen verschil voor hen".

Enkele seconden later komt er een Palestijnse tiener dreigend op ons aflopen met een buis rondom zijn arm, en zijn gezicht verborgen in een capuchon. Maar voordat hij dichtbij kan komen wordt hij al ruw weggeduwd door een Israëlische soldaat die de capuchon van zijn hoofd aftrekt, en hem zegt om zijn hand te laten zien. De jongen luistert meteen, loopt dan over naar zijn grootvader -met wie wij in gesprek waren- en mompelt iets in het Arabisch over ons… waarna zijn grootvader hem meteen een klap in zijn gezicht geeft, en hem vervolgens naar de overkant van de straat stuurt.

TIPH

Op dat moment kwam er een witte auto voorbij. “Is alles in orde? Vallen ze je lastig?” vroeg men vanuit de auto terwijl ze ons aankeken alsof wij net een misdaad hebben begaan. “Alles is okay. We praten gewoon” antwoordde de oude Palestijnse man hen. "Dat is Tiff" zei hij nu tegen ons. De Tiff-auto reed inmiddels weer verder, maar kwam later alsnog drie keer langsrijden tijdens ons gesprek. Deze keer met camera’s…

Het duurde eventjes voordat ik begreep dat hij de werkelijke naam verkeerd uitsprak, en dat hij eigenlijk ‘TIPH’ bedoelde: ‘Temporary International Presence in Hebron’. Dit was een civiele waarnemersmissie dat de situatie in Hebron, naar eigen zeggen, in de gaten hield en zogenaamde schendingen van het internationaal humanitair recht, overeenkomsten over Hebron tussen Israël en de Palestijnse autoriteit, en ‘schendingen’ van mensenrechten registreerden. Ook hielden ze de Israëlische inwoners van Hebron in de gaten, en waren ze er om de Arabische Palestijnen die daar woonden te helpen. Het werd bemand door vrijwilligers uit Italië, Noorwegen, Zweden, Zwitserland en Turkije. In 2019 weigerde de Israëlische regering het mandaat van TIPH te vernieuwen, waardoor hun aanwezigheid in Hebron effectief werd gestopt gezet.

“Zij zijn ook tegen Joden” vertelde spraakzame bejaarde man ons. “Tegen Joden?” vroeg ik hem nu alsof het mij verbaasde. “Niet alleen maar tegen zionisten? "Ja. Tegen Joden”, antwoordde hij zonder maar enige twijfel. Net zoals al deze huidige oorverdovende vredesdemonstranten, die slechts acht maanden geleden Joodse wijken over de hele wereld nog onveilig maakten in naam van rechtvaardigheid.

Hoe deze Arabische grootvader gelijk had...