Die zondag, de Zeeland-dag was een goede afspiegeling van wat een rabbijn hoort te doen. Een aantal individuele gesprekken met een pastoraal karakter, een gesprek over een Halagische kwestie, een ziekenbezoek, de inwijding van de nieuwe Thora voor de brede goegemeente en netwerken, door gesprekken met de Commissaris van de Koning, een burgemeester en met mijn ex-collega mevrouw Peijs, voormalig minister en voormalig commissaris van de koningin in de provincie Zeeland.

'Ex-collega?', hoor ik u denken.

Ja, ex-collega, want wij hebben jarenlang samen in het Comité van Aanbeveling gezeten van de Stichting Synagoge Middelburg. Overigens is het zitten in een Comité van Aanbeveling een vrij eenvoudige taak. Het enige wat je doet is in dat comité zitten, verder niets.

Op weg naar Boedapest

Overigens terwijl ik dit dagboek schrijf, zit ik weer. Maar nu in een vliegtuig op weg naar Boedapest voor een conferentie van de EJA, de Jewish European Association. Blouma is gisteren gevlogen (naar Boedapest wel te verstaan). De conferentie zal gaan over sjechieta, vrijheid van godsdienst etc.

Maar ook zullen de deelnemers naar de Donau gaan, naar het monument van de schoenen. Hier werden Joden verzameld, ze moesten hun schoenen uitdoen, op de rand van de kade gaan staan om vervolgens gefusilleerd te worden. De helderblauwe Donau van nu, was toen rood gekleurd. Ik ga daar kadiesj zeggen en weet nu al dat mijn gedachten zullen afdwalen naar Marioepol vanwege een telefoontje dat ik in de auto op weg naar Middelburg ontving van rabbijn Mendel Cohen.

De aandacht voor Marioepol zwakt af, maar de catastrofe continueert. Medemensen sneuvelen, verhongeren en worden afgemaakt, er wordt verraad gepleegd, terwijl ik nu comfortabel in het vliegtuig zit en morgen bij de Donau zal staan.

Paginagroot artikel

Door mijn hoofd gonst een artikel dat ik recent had gelezen.

“Een op de vijf zwangerschappen wordt in Israël afgebroken door abortus”, zo las ik in een paginagroot artikel in het Reformatorisch Dagblad. Maar “gelukkig” is er een Joodse vrouw die zich tot het christendom had bekeerd en die nu in Israël de strijd tegen abortus voert, met als bijvangst “bekering”.

Een foto van een halve pagina van twee spelende kinderen in de oude zeer orthodoxe wijk van Jeruzalem begeleidde het artikel. Ik was geschrokken, omdat zo’n onbewezen bewering onbewust antisemitisme kweekt. Besef, geachte lezer, dat de meeste lezers van het RD de mening is toegedaan dat abortus moord is. En dus staat hier, in verdekte maar toch ook duidelijk, dat in Israël twintig procent van de moeders moordenaars zijn.

Jodendom is tegen abortus

Terloops wordt ook nog aangevoerd dat een van haar patiënten het advies van een rabbijn had gekregen om abortus te plegen, dus zetten rabbijnen aan tot moord! En weet ik 100% zeker dat in de orthodox-Joodse wijk abortus een zeer grote zeldzaamheid zal zijn! Ik heb het moeilijk met dit artikel!

Laat ik heel duidelijk zijn: traditioneel Jodendom is tegen abortus. Tenzij het leven van de moeder in gevaar is. Als er onverhoopt gekozen moet worden tussen het leven van de moeder en het leven van het kind, dan kiest het Jodendom voor de moeder. Maar denkt u nu werkelijk dat er ook maar een haar op mijn hoofd aan denkt om een paginagroot artikel te wijden aan de moeders die stierven op gezag van de Kerk en daarbij een grote foto te plaatsen van een christelijke begraafplaats in Staphorst en daarmee onbewust de valse indruk wekken dat die begraafplaats vol ligt met moeders die...

Tolerantie kent grenzen, maar heb uw naaste lief gelijk u zelve behoort onbegrensd te zijn. En dus mogen geen onwaarheden gebruikt worden, om waarheden te verkondigen! Tolerantie kent beperkingen, maar fatsoen hoort onbegrensd te zijn.

Gedurende de coronaperiode en ook daarna houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op haar website.