Ik ben net weer terug, na een kort verblijf in Nederland, en ik voel me verward. Er zijn mij zoveel vragen gesteld waarop ik geen antwoorden heb.

Wat ik van de situatie vind? Uiteraard afschuwelijk, veel te veel doden, te veel verdriet, en uiteraard de zorg om de gegijzelden.

Maar mensen willen een mening horen, een politieke uitspraak. Steeds weer. Ook als ik uitleg dat het te groot is, dat ik me zorgen maak en ik het na meer dan negen maanden ook echt niet meer weet. Het hielp allemaal niet, de vragen bleven komen.

Gisteren was het weer tijd voor de boodschappen, en die deed ik, zoals ik gewoon ben, in de Arabische buurdorpen. Dat is niet veranderd. Het was overal druk en hectisch en dan vergeet je bijna dat er oorlog is. In ‘mijn’ supermarkt waar ik al zo vaak over schreef, lopen ‘we’ allemaal door elkaar. Joden, Arabieren, christenen, orthodox en liberaal. In traditionele kleding, maar ook met (te) korte rokken.

Iemand maakte zich boos omdat een bepaald kruid niet verkrijgbaar was, een ander maakte ruzie met haar man, ik hoorde een zoon iets voor de derde keer aan zijn vader uitleggen omdat vader het niet begreep, en er liep een ouder stel, innig gearmd. Ook gooide iemand per ongeluk een bakje met kersen op de grond waar ik bijna over uitgleed.

Het enige dat in deze grote supermarkt aan de oorlog herinnert, zijn de borden die aangeven waar je naartoe moet gaan als er alarmen zijn.

Toen ik weer naar huis reed, zag ik dat er voorbereidingen werden getroffen voor een bruiloft – dat gebeurt in de Arabische dorpen meestal midden op straat – en vergat ik echt even, heel even, dat er oorlog is.

’s Avonds ging ik naar de synagoge, zoals ik dat wekelijks doe. We zeggen de gebeden, en sinds 7 oktober is daarbij ook een extra gebed voor onze soldaten en de gegijzelden. Het maakt me stil.

Na de dienst bleef ik even napraten met een vriendin. Zij vertelde me dat het echtpaar dat afgelopen week in het noorden, bij kibboets Ortal, door een raketinslag in hun auto was omgekomen, de beste vrienden waren van een stel dat in ons dorp heeft gewoond. De jongste dochter, nog een tiener, zag op internet dat er iets was gebeurd – namen werden er toen nog niet genoemd. Ze herkende de auto van haar ouders. Wat een afschuwelijkheid. Het maakte me nog stiller.

Het verdriet is te groot … de tegenstellingen te ingewikkeld …  en ondertussen blijft de alarm app van mijn telefoon maar gaan en geeft die steeds weer aan dat er ergens in Israël – maar het is op dit moment vooral in het noorden en op de Golan – raket- of dronegevaar is.

Vindt u het raar dat ik geen duidelijk antwoord kan geven op de vraag wat ik van de situatie vind?