Iets minder dan drie decennia na het eerste Zionistische Congres in Bazel, bijeengeroepen door Theodore Herzl, werkten Tamars ouders als afgezanten van het Joods Agentschap in Londen om de zaak van een nationaal thuisland te bevorderen. Haar moeder was de zus van een van de leiders van een Joods spionagenetwerk dat de Britten tijdens de Eerste Wereldoorlog hielp, en haar vader was een van de eerste advocaten in het Joodse thuisland.

Eretz Yisrael

In 1921, toen Tamar slechts één jaar oud was, verlieten haar ouders Engeland en brachten haar naar Eretz Yisrael, dat toen onder Brits bestuur stond. Het was een politiek gespannen klimaat omdat Groot-Brittannië probeerde terug te komen op hun belofte van de Balfour Verklaring en in plaats daarvan de Arabieren tevreden wilde stellen omwille van de olie.

Tijdens de Arabische Pogroms van de jaren ‘30 meldde Tamar zich aan bij de Hagana, het geheime leger van Israël voordat de staat bestond. Daar werkte ze in de communicatie en bouwde ze granaten en geweren. Op 18-jarige leeftijd reisde ze in haar eentje naar Londen af om daar naar de universiteit te gaan. Van het een kwam het ander. Al snel sloot ze zich bij het Britse leger aan om tegen de Nazi’s te vechten. Niemand vermoedde dat ze in het geheim voor de Hagana werkte.

Haar liefde voor haar volk en drang naar een vaderland waren niet te stuiten. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog ging ze naar Frankrijk en zorgde voor valse documenten waarmee overlevenden van de Holocaust onder de neus van de Britten Eretz Yisrael konden binnensluipen.

In de politiek

Toen de Joodse staat eindelijk werd uitgeroepen, vond Tamar het tijd om een politieke carrière te beginnen. Er was nauwelijks een Israëlische politicus met wie ze niet samenwerkte. Ze was de eerste Israëlische vrouw die werd verkozen tot voorzitter van de VN-Commissie voor de Status van Vrouwen.

Wetende dat ze meer invloed zou hebben in haar land als Knesset-lid, keerde ze terug naar Israël en werd in 1977 verkozen. Ze diende zeven jaar lang en investeerde het grootste deel van haar tijd en energie in de verbetering van het onderwijs in de Joodse hoofdstad.

Het woord pensioen kwam in Tamars woordenboek niet voor. Zelfs nadat ze zich uit de politiek had teruggetrokken, stopte ze niet om uit te rusten. In plaats daarvan wijdde ze zich aan vrijwilligerswerk voor onder andere het Hadassah Medical Center en werkte ze met immigranten. Het was een prachtig leven, dat ten volle werd geleefd.

Overlijden

Toch was haar dood ook mooi. Volgens haar dochter Yael belde ze de week voor haar 102de verjaardag al haar vrienden op, iets was ze normaal niet zo snel deed.

Toen de grote dag aanbrak, was het verjaardagsfeest ‘s avonds pas gepland. Toch stond Tamar al vroeg op, douchte zich en trok haar beste kleren aan. Toen ging ze liggen en stierf. Haar dochter is ervan overtuigd dat het was alsof ze wist dat haar tijd gekomen was.

Haar moeder was voor zovelen een engel in het leven. Ze troostte zo velen. Hoe passend is het dan dat in haar dood, het de beurt was aan een engel om haar te komen troosten.