Mijn hart staat stil.

2 december 2007

We worden gebeld dat Maayan, zoon van goede vrienden, is overleden. Vlak voor zijn achttiende verjaardag. Hij was slechts zes maanden in het leger. Het gebeurde tijdens een militaire oefening, een hoofdwond, het was een ongeluk met een tank.

Ik zie zijn ouders terugkomen uit het ziekenhuis. Strompelend lopen ze het pad van hun huis op. Ondersteund door naaste familie en vrienden. Het is doodstil. Dan is er plots gehuil, doordringend akelig, wanhopig gehuil.

Een niet te beschrijven verdriet.

Tijdens de zeven rouwdagen loop ik maar op en neer, samen met vrienden, om de honderden en honderden mensen die hen troost komen brengen, te voorzien van wat te drinken en te eten. ’s Avonds maken we het huis schoon, zodat het de volgende dag klaar is voor weer een nieuwe dag.

We leefden in een roes, een intens verdrietige, afschuwelijke nachtmerrie.

Ik hoop zo ontzettend dat de familie van Maayan het bericht van vandaag niet onder ogen krijgt. Het zal hun wonden openreten, zoals zo ontzettend vaak is gebeurd de afgelopen jaren.

Mijn gedachten dwalen weer af.

Maayan, zijn begrafenis. Zijn hele unit was er. Jonge jongens die met hun toekomst bezig waren. Nog komen ze een keer per jaar bij Maayan zijn familie langs. Het contact is altijd gebleven. Ze hebben nu alleen gezinnen, banen… nieuwe herinneringen.

Vandaag is weer een nieuw gezin in Israël in diepe rouw.

Mijn hart huilt.

De harten van Maayan zijn familie huilen al 15 jaar, iedere seconde van de dag.