Pee was het ook die mij min of meer verplichtte om een abonnement op het Nederlands Dagblad te nemen. Dat heb ik heel wat jaren volgehouden. Om half zeven ‘s ochtends wanneer ik mijn kinderen begeleidde bij hun pianolessen (overigens voor zowel voor vader als zoon/dochter niet altijd een onverdeeld genoegen), las ik het ND en ging mijn aandacht altijd speciaal naar het nieuws en de commentaren over Israël van P.A.B. en Kamsteeg.  Het adagium bij het ND was voornamelijk Israël kritisch volgen en de regering van Israël kon niet veel goeds doen. Dus de morgenstond die goud in de mond heeft was niet altijd even vreugdevol.

De druppel

De spreekwoordelijke druppel die voor mij de emmer deed overlopen was een foto in het ND van een Arabische vrouw bij Bethlehem met als onderschrift: ‘deze vrouw werd door de Israëlische politie van het land gehaald bij de oogst tijdens rellen’. Verder geen commentaar. De foto suggereerde de willekeur van de Israëlische politie. Zoals vaker ben ik in de pen geklommen om mijn beklag te doen bij de redactie van het ND en om nadere uitleg te vragen. Bij goede bestudering van de foto met een loep, bleek deze vrouw op hoge hakken te lopen met een glimmend handtasje. Niet alledaags voor iemand uit het boerenbedrijf. Er kwam echter geen enkele reactie. Die reactie kwam wel na mijn opzegging een paar dagen later, waarin ik uitleg gaf over de reden van de beëindiging van mijn abonnement; namelijk het voortdurend negatief schrijven over alles rondom Israël in het bijzonder van de hoofdredacteur P.A.B. en de buitenlandredactie. Aad Kamsteeg, buitenlandredacteur, schreef mij een briefje terug dat hij vond dat het allemaal wel meeviel, maar dat hij zijn bijdragen nog eens zou doorlezen. Voor mij was het telkens meer van hetzelfde en dan kun je de morgen toch beter beginnen met de waarheid uit de Bijbel. Dat zorgde ook voor een blijere vader bij de dagelijkse pianolessen.

De Schrift op zijn kop

Het was mij nooit duidelijk wie P.A.B. was. Dit stond altijd onder het hoofdcommentaar van pagina één. Later kwam ik erachter dat dit Peter Bergwerf was. Na zijn afscheid als hoofdredacteur/directeur in 2013 had ik het genoegen Peter een aantal keren op Christenen voor Israël-lezingen te zien en ging hij ook nog met een reis van ons mee met journalisten. Zijn eerste reis naar Israël na twintig jaar hoofdredacteur te zijn geweest bij het ND. We hadden een gesprek en hij was zich meer voor Israël gaan interesseren. Ik vroeg hem: waarom niet twintig jaar geleden? Zijn eerlijke antwoord zal ik niet vergeten. Hij zei dat hij bang was dat zijn hele visie op de Schrift op zijn kop zou moeten. Daar was hij kennelijk toen niet aan toe, maar wellicht nu wel. Ik zie met verlangen uit naar de dag dat hij dat in een persoonlijke column in het ND gaat toelichten.

Een wissel om

Is het nu alleen maar kommer en kwel, de journalistiek bij het ND ten aanzien van Israël? Het valt inderdaad mee als je het vergelijkt met een dagblad als Trouw of NRC. Zij hebben zich volledig neergelegd bij het ‘journalistieke dogma’ dat de Joden in Israël tot niets goeds in staat zijn, anders dan Joden die betrokken zijn bij ‘Peace Now’ en ‘Rabbis for Human Rights’. Maar bij het ND er is onlangs wel opnieuw een wissel omgegaan. In een twee pagina’s groot opiniestuk mocht oud-diplomaat Erik Ader zijn gal over Israël uitspuwen als de hoofschuldige van de ellende van de Palestijnen. Israël was en is de agressor al sinds Herzl. Voor een aantal abonnees van het ND ging dit opinieartikel te ver. Zij zegden hun abonnement van het ND op en deden hun beklag bij Christenen voor Israël. Konden wij er niet wat tegen doen? Daarop heeft Christenen voor Israël het ND gevraagd om een ingezonden artikel te mogen schrijven en we hebben dat ook ingediend. Ons hoofdbezwaar is dat het stigmatiseren van het Joodse volk in Israël leidt tot Jodenhaat. Dat is al meer dan tweeduizend jaar aan de gang en heeft geleid tot moord en geweld tegen het Joodse volk. Het ND geeft hier een verdere vrijbrief voor. Als je alleen maar de overtredingen, zonden en fouten van een land, volk, organisatie of persoon benoemt, dan blijft er niets over. Wat is dan nog het bestaansrecht?

Dit mocht echter in ons opinieartikel niet benoemd worden door het ND, naast nog zestien andere punten zoals het sprookje dat Erik Ader in 2017 verspreidde via The Rights Forum dat Israël de Palestijnse waterbronnen vergiftigde. Hetzelfde sprookje als dat in de Middeleeuwen Joden de schuld kregen van het vergiftigen van waterbronnen tijdens de pestepidemieën die Europa teisterden, wat telkens weer leidde tot geweld tegen Joden.

Niet publicabel

De redactie van het ND vond dat we voor een verkeerde insteek gekozen hadden maar dat ze ons wel wilden “begeleiden” bij het schrijven van een ander stuk. Ons stuk was niet goed genoeg volgens de maatstaven van het ND en daarom publiceerden we het op onze eigen website met de vermelding dat het ND niet wilde plaatsen. Dat waren volgens het ND leugens, en daarom hebben we aangeboden om de hele correspondentie met het ND op onze website te zetten zodat de lezer dan zelf de waarheid kan achterhalen. Het ND schrijft echter aan Christenen voor Israël dat ze ons uitdrukkelijk niet toestaan om deze correspondentie te publiceren. Het zou natuurlijk het meest interessante en transparante zijn naar de lezer hoe wordt er gedacht en gecommuniceerd over ingezonden stukken die het ND als ‘niet publicabel’ beschouwt. Ik daag het ND bij deze uit om zelf de correspondentie te publiceren. Dan hoeft Christenen voor Israël er niet verder over na te denken om dat wel of niet te doen.

Gelukkig vond het ND na een week Aad Kamsteeg bereid om een reactie te schrijven op het artikel van Erik Ader. Nou ja, gelukkig… het zogenaamd redelijke alternatief, niet zo extreem als Ader en Christenen voor Israël. Niet bepaald iemand die het voor Israël en het Joodse volk opneemt.

Wellicht krijgt Christenen voor Israël ooit nog eens de ruimte om wel onze visie in het ND geplaatst te krijgen. Het is gemakkelijk om over ons te schrijven en ons te plaatsen in de hoek van extremisten. Overigens denk ik dat Christenen voor Israël de enige christelijke organisatie is in Nederland wiens achterban al tientallen jaren meer dan 200.000 euro per jaar geeft aan projecten voor Arabische christenen in Israel en de omstreden gebieden.

Blijf zitten waar je zit en verroer je wél

Als laatste heb ik nog een welgemeend advies aan de abonnees van het ND. Blijf voorlopig gewoon abonnee, of als je het nog niet bent neem een proefabonnement en laat je stem wel horen. Of zoals Willem Glashouwer het zegt voor christenen in de kerk: blijf zitten waar je zit en verroer je wèl. Ik pas dat graag toe voor huidige en toekomstige abonnees van het ND. Want het ND is er voor haar lezers, zoals de huidige hoofdredacteur van het ND zei in een interview.

In de vaste overtuiging dat in het komende Koninkrijk de waarheid niet zal komen uit Genève, New York of Amersfoort, maar zoals staat in Jesaja 2: ‘Want uit Sion zal de wet uitgaan en het Woord van de Heere uit Jeruzalem’.