Er is inderdaad een verband tussen het wonen in het Beloofde Land en het gehoorzamen van God. In de oordeelsprofetieën van Ezechiël kun je lezen hoe de Here Zijn volk verstrooit onder de volken omdat het zolang andere goden gediend heeft (5:10). Maar wat dezelfde profeet ook laat zien, is dat het uiteindelijke herstel van Israël Gods werk is. Vanwege Zijn naam, vanwege Zijn reputatie brengt Hij een keer in het lot van Zijn volk. Hij wacht niet eens de tijd af dat mensen zelf tot vernieuwing komen.

En wat je dan merkt is dat God Zijn volk eerst terugbrengt en pas dan een geestelijke verandering schenkt. Eerst komt het fysieke herstel en daarna het geestelijke herstel, in deze volgorde (36:24-36). Prachtig zie je dat in het visioen van de dorre doodsbeenderen (37). Eerst komt er beweging in de knekels en botten en aan het einde komt de Geest van God er overheen.

De Here zelf brengt de verandering. Als buitenstaander lijkt het te beginnen met gewone wereldse politiek. Maar ook daarin blijkt God de hand te hebben: Kores, de koning van Perzië, wordt zonder dat hij het weet, de herder van God genoemd (Jesaja 44:28). Sommige mensen zeiden misschien ‘dit is mensenwerk’, maar het bleek ook toen al Gods werk te zijn. Eenmaal terug in het Beloofde Land, komt het herstel van het land, van het hart en God geeft zelfs een nieuwe koning David (Ezechiël 34:29 en 37:24).

Ik zou zeggen: Als je in deze dagen de kinderen van Israël ziet terugkeren uit het dorre doodsdal van de ballingschap, vertrouw er dan op dat God een groot werk aan het doen is en dat Hij dat ten einde toe zal voortzetten. En we zien het ook. Ik was begin januari in Jeruzalem, bij het begin van de Sjabbat en nooit heb ik bij de Klaagmuur zo’n omvang van mensen en intense vreugde waargenomen.