Bij de zondeval was gezegd dat de mens zou sterven op de dag dat hij zou eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Toch sterven Adam en Eva niet direct. Blijkbaar heeft God hun levenstijd gerekt. Voor Hem is immers één dag als duizend jaren. En zo leeft Adam 930 jaar, Set 912 en Metusalem zelfs 969 jaar.

Maar er is nog een verklaring: Als God Abram roept en een nieuw begin maakt, is Noach nog maar net gestorven, Noach die geboren is in de dagen van Enos, de kleinzoon van Adam. Sem zal Abram zelfs nog overleven. Met andere woorden: Er is een onafgebroken traditie van Gods Woord vanaf Adam tot Abram. De gebeurtenissen van de schepping, van de zondeval en van de zondvloed zijn van getuigen op getuigen doorgegeven. Dat is volgens de Joodse traditie ook de reden dat Abraham de spelonk van Machpela (de dubbele) koopt. Hij weet dat daar Adam en Eva begraven werden. Een diepe gedachte dat dit het eerste van het Beloofde Land is wat de aartsvader bezit.

In de dagen van Abram echter worden mensen steeds minder oud.

Het is merkbaar dat de dood als koning heerst (Romeinen 5:17). Psalm 90 spreekt over tachtig jaar als een zeer hoge leeftijd en beschouwt de duur van het mensenleven als een ochtendslaap (Psalm 90:5). En toch, Gods liefde wint: In Christus, de tweede Adam, komt het begin weer terug. Niet de dood, maar die in Jezus geloven zullen als koningen heersen (Romeinen 5:17). Wie zijn leven toevertrouwt aan God mag weten dat hij is overgaan van de dood naar het leven, van de duisternis naar het licht.

Soms dringt dat amper door tot in ons bestaan. De dood is zo meedogenloos en wreed, maar het is echt waar: Wie in Christus ‘ont-slapen’ zullen eeuwig leven. Dat is de diepe troost in de dagen waarin wij hen gedenken die ons zijn voorgegaan