Alleen door de Geest zijn de leerlingen van Jezus in staat met gezag de woorden van hun meester uit te dragen (Johannes 14:25-26; 20:21-23). Dat betekent in feite de geboorte van de kerk. Dat er op het Pinksterfeest Jodengenoten uit heel de wereld in Jeruzalem zijn, wijst er al op dat die kerk ook zal bestaan uit gelovigen buiten het Joodse volk.

Maar er is meer aan de hand op Pinksteren: vijftig dagen na de Exodus openbaart de Here zich op de Sinaï en geeft Hij aan Mozes Zijn verbond en wetten. Zo weet Zijn volk hoe het straks leven moet in het Beloofde Land.

Vijftig dagen nadat Jezus gesproken heeft over het nieuwe verbond met Israël en dat bezegeld heeft door Zijn bloed (Lucas 22:20) wordt nu zichtbaar wat dat nieuwe verbond belooft: Gods wet wordt in de harten van Israël geschreven, mensen zullen God voortaan dienen door de Geest van God zelf. Zo wordt Israël gereed gemaakt voor het leven in het volmaakte Beloofde Land, het Koninkrijk dat komt.

De tekenen van Joël waar Petrus over spreekt, bloed en vuur en rookwalm, worden op deze Pinksterdag in Jeruzalem nog niet zichtbaar. Dat wijst erop, dat er nog een tegoed is. Mensen worden al wel vernieuwd, maar het Koninkrijk is er nog niet. En zo, nu de eeuwen van zending onder de volkeren bijna op een einde lopen, zien we opnieuw uit naar de komst van de Geest, zo omvattend en zo doordringend, zo intens ook dat de elementen van de hemel en de aarde wankelen.